sobota, 19 marca 2011
Morzesz pomóc w rozwoju tej strony!!!!!!!!!!!
Tutaj w komentarzach piszcie co chcielibyście zobaczyć na tej stronie
Imie i nazwisko, Poprzedni klub, Lepsza noga, Narodowość
1. Julio Cesar Chievo Verona lewa Brazylijczyk
12. Luca Castellazzi Sampdoria prawa Włoch
22. Paolo Orlandoni Piacenza prawa Włoch
2. Ivan Ramiro Cordoba Atletico Nacional prawa Kolumbijczyk
4. Javier Zanetti (K) Banfield prawa Argentyńczyk
23. Marco Materazzi AC Perugia lewa Włoch
25. Walter Samuel Real Madryt lewa Argentyńczyk
26. Cristian Chivu AS Roma lewa Rumun
13. Douglas Sisenando Maicon AS Monaco prawa Brazylijczyk
15. Andrea Ranocchia Genoa prawa Włoch
6. Lucio Bayern Monachium prawa Brazylijczyk
55. Yuto Nagatomo
Cesena lewa Japończyk
57. Felice Natalino
Primavera
prawa Włoch
19. Esteban Cambiasso Real Madryt lewa Argentyńczyk
5. Dejan Stanković Lazio prawa Serb
8. Thiago Motta Genoa lewa Brazylijczyk
14. Houssine Kharja Genoa prawa Francja/Maroko
17. Mariga MacDonald Parma prawa
Kenijczyk
10. Wesley Sneijder Real Madryt prawa Holender
20. Obi Joel Chukwuma Primavera prawa Nigeryjczyk
29. Coutinho Vasco da Gama prawa Brayzlijczyk
22. Diego Milito Genoa prawa Argentyńczyk
9. Samuel Eto'o FC Barcelona prawa Kameruńczyk
27. Goran Pandev Lazio lewa Macedończyk
7. Giampaolo Pazzini
Sampdoria prawa Włoch
18. David Suazo
Genoa prawa Honduranin
1. Julio Cesar Chievo Verona lewa Brazylijczyk
12. Luca Castellazzi Sampdoria prawa Włoch
22. Paolo Orlandoni Piacenza prawa Włoch
2. Ivan Ramiro Cordoba Atletico Nacional prawa Kolumbijczyk
4. Javier Zanetti (K) Banfield prawa Argentyńczyk
23. Marco Materazzi AC Perugia lewa Włoch
25. Walter Samuel Real Madryt lewa Argentyńczyk
26. Cristian Chivu AS Roma lewa Rumun
13. Douglas Sisenando Maicon AS Monaco prawa Brazylijczyk
15. Andrea Ranocchia Genoa prawa Włoch
6. Lucio Bayern Monachium prawa Brazylijczyk
55. Yuto Nagatomo
Cesena lewa Japończyk
57. Felice Natalino
Primavera
prawa Włoch
19. Esteban Cambiasso Real Madryt lewa Argentyńczyk
5. Dejan Stanković Lazio prawa Serb
8. Thiago Motta Genoa lewa Brazylijczyk
14. Houssine Kharja Genoa prawa Francja/Maroko
17. Mariga MacDonald Parma prawa
Kenijczyk
10. Wesley Sneijder Real Madryt prawa Holender
20. Obi Joel Chukwuma Primavera prawa Nigeryjczyk
29. Coutinho Vasco da Gama prawa Brayzlijczyk
22. Diego Milito Genoa prawa Argentyńczyk
9. Samuel Eto'o FC Barcelona prawa Kameruńczyk
27. Goran Pandev Lazio lewa Macedończyk
7. Giampaolo Pazzini
Sampdoria prawa Włoch
18. David Suazo
Genoa prawa Honduranin
Transfery
Przyszli
Nazwisko Skąd Cena
Giampaolo Pazzini Sampdoria
19.000.000 EUR
Andrea Ranocchia
Genoa 18.500.000 EUR
Yuto Nagatomo Cesena wypożyczenie
Houssine Kharja Genoa wypożyczenie
Christoph Knasmüllner Bayern Monachium
500.000
Kwota wydana na transfery: 38.000.000 EUR
Odeszli
Nazwisko Dokąd Cena
Nelson Rivas Dnipro wypożyczenie
Amantino Mancini
Atletico Mineiro wolny transfer
Davide Santon
Cesena wypożyczenie
Jonathan Biabiany Sampdoria
7.000.000
Sulley Muntari Sunderland wypożyczenie
Kerlon Clube Parana kwota nie ujawniona
Nwankwo Obiora Fc Parma wypożyczenie
Suma przychodów ze sprzedaży: 7.000.000 EUR
Nazwisko Skąd Cena
Giampaolo Pazzini Sampdoria
19.000.000 EUR
Andrea Ranocchia
Genoa 18.500.000 EUR
Yuto Nagatomo Cesena wypożyczenie
Houssine Kharja Genoa wypożyczenie
Christoph Knasmüllner Bayern Monachium
500.000
Kwota wydana na transfery: 38.000.000 EUR
Odeszli
Nazwisko Dokąd Cena
Nelson Rivas Dnipro wypożyczenie
Amantino Mancini
Atletico Mineiro wolny transfer
Davide Santon
Cesena wypożyczenie
Jonathan Biabiany Sampdoria
7.000.000
Sulley Muntari Sunderland wypożyczenie
Kerlon Clube Parana kwota nie ujawniona
Nwankwo Obiora Fc Parma wypożyczenie
Suma przychodów ze sprzedaży: 7.000.000 EUR
Hymn
Graziano Romani - "C'e solo L'Inter"
E' vero, ci sono cose piu' importanti di calciatori e di cantanti
Ma dimmi cosa c'e di meglio
Di una continua sofferenza per arrivare alla vittoria
Ma poi non rompermi i coglioni
Per me c'e solo l'Inter.
A me che sono innamorato
Non venite a raccontare quello che l'Inter deve fare
Perche per noi niente e mai normale
N e sconfitta ne vittoria
Che tanto e sempre la stessa storia
Un'ora e mezza senza fiato
Perche c'e solo l'Inter.
C'e solo l'Inter, per me, solo l'Inter
C'e solo l'Inter, per me...
No, non puoi cambiare la bandiera
Ela maglia nerazzurra dei campioni del passato
Che poi e la stessa di quelli del presente
Io da loro voglio orgoglio per la squadra di Milano
Perche c'e solo l'Inter.
...E mi torna ancora in mente l'avvocato Prisco
Lui diceva che la serie A e nel nostro dna
Io non rubo il campionato ed in serie B non son mai stato...
C'e solo l'Inter, per me, solo l'Inter
C'e solo l'Inter, per me, per me...
C'e solo l'Inter, c'e solo l'Inter, c'e solo l'Inter, per me...
C'e solo l'Inter per me.
E' vero, ci sono cose piu' importanti di calciatori e di cantanti
Ma dimmi cosa c'e di meglio
Di una continua sofferenza per arrivare alla vittoria
Ma poi non rompermi i coglioni
Per me c'e solo l'Inter.
A me che sono innamorato
Non venite a raccontare quello che l'Inter deve fare
Perche per noi niente e mai normale
N e sconfitta ne vittoria
Che tanto e sempre la stessa storia
Un'ora e mezza senza fiato
Perche c'e solo l'Inter.
C'e solo l'Inter, per me, solo l'Inter
C'e solo l'Inter, per me...
No, non puoi cambiare la bandiera
Ela maglia nerazzurra dei campioni del passato
Che poi e la stessa di quelli del presente
Io da loro voglio orgoglio per la squadra di Milano
Perche c'e solo l'Inter.
...E mi torna ancora in mente l'avvocato Prisco
Lui diceva che la serie A e nel nostro dna
Io non rubo il campionato ed in serie B non son mai stato...
C'e solo l'Inter, per me, solo l'Inter
C'e solo l'Inter, per me, per me...
C'e solo l'Inter, c'e solo l'Inter, c'e solo l'Inter, per me...
C'e solo l'Inter per me.
Informacje
Informacje
Rok założenia: 1908
Sukcesy
Scudetto: (18) 1909/10 1919/20 1929/30 1937/38 1939/40 1952/53 1953/54 1962/63 1964/65 1965/66 1970/71 1979/80 1988/89 2005/06 2006/07 2007/08 2008/09 2009/10
Puchar Włoch: (6) 1938/39 1977/78 1981/82 2004/05 2005/06 2009/10
Superpuchar Włoch: (4) 1989 2005 2006 2008
Puchar Mistrzów: (3) 1963/64 1964/65 2009/10
Puchar UEFA: (3) 1990/91 1993/94 1997/98
Superpuchar Europy: -
Puchar Interkontynentalny: (2) 1964 1965
Ważniejsze osoby
Prezydent: Massimo Moratti
Wice Prezydent: Rinaldo Ghelfi i Carlo Buora
Szkoleniowiec: Leonardo Nascimento de Araujo
Drugi Trener: Giuseppe Baresi
Dyrektor Techniczny: Marco Branca
Konsultant Dyrektora Technicznego: Gabriele Oriali
Ważne miejsca
Stadion: San Siro Giuseppe Meazza || via Piccolomini 5 , 20151 Milano
Tel. +39-0248707123
Ośrodek Treningowy: Appiano Gentile || La Pinetina , Appiano Gentile
Tel.+39- 031893111
Fax +39-031890204
Biuro klubu: Via Durini 24, 20122 Milano
Tel. +39-0277151
Fax +39-02781514
Departament InterCampus: Stadio San Siro, via Piccolomini 5, 20151 Milano
Tel. +39-024877761
Fax.+39- 0248700580
San Siro Tour & Museum: Entrance: gate 21 from 10am to 5pm
Infos: +39 02- 4042432/+39 02-4042251
Oficjalny Fan Klub: via Piccolomini 5 (gate 22),
20151 Milano
Tel. +39-0240070592
Fax +39-0240071329
Sponsorzy
Główny sponsor: Pirelli
Sponsor techniczny: Nike
TV Partner: Sky Italia
Honorowi sponsorzy: Birra Moretti, Tim, Acer, EuroMetis, Jaguar, BPM
Oficjalni partnerzy: Alice, SuedTirol, TicketOne
Dostawcy: Gatorade, La Gazzetta Dello Sport, Lanson, Caleffi, TechnoGym, Osama, Polo Viaggi, RDS, Bikkembergs, Cartasi, Sony, Kirby, Bosch, Beretta
Partner Logistyczny: UPS,
Oficjalny przewoźnik: EuroFly
Partner Hotelowy: Melid Milano
Partnerzy Komercjalni: Barret, Leva, Sonrisa, Galbiati, Peugeot, Fisionline, Sixtus, Kopron, Truzzi, jaka!a, in Action, Football Corner, DanGaard, Trenno, Mokador
Rok założenia: 1908
Sukcesy
Scudetto: (18) 1909/10 1919/20 1929/30 1937/38 1939/40 1952/53 1953/54 1962/63 1964/65 1965/66 1970/71 1979/80 1988/89 2005/06 2006/07 2007/08 2008/09 2009/10
Puchar Włoch: (6) 1938/39 1977/78 1981/82 2004/05 2005/06 2009/10
Superpuchar Włoch: (4) 1989 2005 2006 2008
Puchar Mistrzów: (3) 1963/64 1964/65 2009/10
Puchar UEFA: (3) 1990/91 1993/94 1997/98
Superpuchar Europy: -
Puchar Interkontynentalny: (2) 1964 1965
Ważniejsze osoby
Prezydent: Massimo Moratti
Wice Prezydent: Rinaldo Ghelfi i Carlo Buora
Szkoleniowiec: Leonardo Nascimento de Araujo
Drugi Trener: Giuseppe Baresi
Dyrektor Techniczny: Marco Branca
Konsultant Dyrektora Technicznego: Gabriele Oriali
Ważne miejsca
Stadion: San Siro Giuseppe Meazza || via Piccolomini 5 , 20151 Milano
Tel. +39-0248707123
Ośrodek Treningowy: Appiano Gentile || La Pinetina , Appiano Gentile
Tel.+39- 031893111
Fax +39-031890204
Biuro klubu: Via Durini 24, 20122 Milano
Tel. +39-0277151
Fax +39-02781514
Departament InterCampus: Stadio San Siro, via Piccolomini 5, 20151 Milano
Tel. +39-024877761
Fax.+39- 0248700580
San Siro Tour & Museum: Entrance: gate 21 from 10am to 5pm
Infos: +39 02- 4042432/+39 02-4042251
Oficjalny Fan Klub: via Piccolomini 5 (gate 22),
20151 Milano
Tel. +39-0240070592
Fax +39-0240071329
Sponsorzy
Główny sponsor: Pirelli
Sponsor techniczny: Nike
TV Partner: Sky Italia
Honorowi sponsorzy: Birra Moretti, Tim, Acer, EuroMetis, Jaguar, BPM
Oficjalni partnerzy: Alice, SuedTirol, TicketOne
Dostawcy: Gatorade, La Gazzetta Dello Sport, Lanson, Caleffi, TechnoGym, Osama, Polo Viaggi, RDS, Bikkembergs, Cartasi, Sony, Kirby, Bosch, Beretta
Partner Logistyczny: UPS,
Oficjalny przewoźnik: EuroFly
Partner Hotelowy: Melid Milano
Partnerzy Komercjalni: Barret, Leva, Sonrisa, Galbiati, Peugeot, Fisionline, Sixtus, Kopron, Truzzi, jaka!a, in Action, Football Corner, DanGaard, Trenno, Mokador
Historia stadionu San Siro
San Siro został zbudowany w latach 1925-1926, w Mediolanie dla miejscowego klubu - AC Milan. Budowa trwała ok. 13 miesięcy i kosztowała 2 miliony dolarów. Pierwszy mecz odbył się 19 września 1926 roku między AC Milanem a FC Interem, gospodarze polegli 3:6. Początkowo obiekt mógł pomieścić 10 000 kibiców, dopiero w 1939 roku rozbudowano go do 150 000 miejsc nadając mu obecny wygląd, jednak w 1952 roku pojemność została zredukowana do 100 000. Ostatnia modernizacja odbyła się w 1989 roku z okazji organizowania Mistrzostw świata we Włoszech - Italia'90. Dobudowano wtedy 11 wieżyczek, dobudowano zadaszenie oraz zainstalowano plastykowe krzesełka zmniejszając pojemność do ok. 85 000 miejsc.
Pierwsza nazwa stadionu (najczęściej używana) pochodzi od pobliskiego parku, a druga została nadana 3 marca 1980 na cześć legendarnego włoskiego piłkarza, zawodnika Interu - Giuseppe Meazza. Na obiekcie tym swoje mecze rozgrywają dwa mocarne kluby: FC Inter i AC Milan. Mecze tych dwóch drużyn to zawsze wielkie święto. San Siro oprócz emocjonujących derby zasłyną również z innych wielkich meczy, takich jak np. finały Mś (Italia'90) i finał LM (Bayern - Valencia). Na tym stadionie swoje pojedynki rozgrywa również reprezentacja Włoch, pierwszy międzypaństwowy mecz na Giuseppe Meazza odbył się 20 lutego 1927 roku (Włochy - Czechosłowacja 2:2).
San Siro jest bardzo nowoczesny, o futurystycznym wyglądzie. Posiada rozsuwany fiberglasowy dach, podgrzewaną murawę, klimatyzację, dwa duże ekrany telewizyjne, monitoring zewnętrzny i wewnętrzny, oraz podziemny parking. Na stadionie znajduje się również muzeum klubu. Płyta boiska ma wymiary 105 na 68 metrów, moc oświetlenia wynosi 3 600 lx. Obecnie obiekt posiada ok. 85 700 miejsc siedzących, rozlokowanych w trzech pierścieniach: pierścień pierwszy 31 877; drugi 33 932; trzeci 19 891 miejsc. Każdy z nich podzielony jest na cztery różnokolorowe strefy. Strefa z pomarańczowymi i czerwonymi krzesełkami przeznaczona jest dla każdego kibica, natomiast na niebieskich i zielonych siedziskach mogą zasiadać członkowie klubu kibica.
Stadion San Siro Giuseppe Meazza jest jednym z największych i najbardziej znanych świątyń piłkarskich na świecie. Jest on stary, lecz nowoczesny i wygląda naprawdę okazale. Mecz na takim gigancie to prawdziwe przeżycie zarówno dla piłkarza, jak i dla zwykłego kibica. Mecz derbowy lub inne ważne potyczki to prawdziwe święto piłkarskie, a San Siro jest stworzony właśnie od takich imprez.
Pojemność: 85 700
Oświetlenie: 3 600 lux
Boisko: 105m x 68m Kluby: AC Milan, FC Inter Budowa: 1925-26
Koszt budowy: 2 mln USD
Renowacja: 1989 (na MS Italia '90)
Rozbudowa: 1956
Inauguracja: 19 września 1926 r. (AC Milan - Inter Mediolan 3:6) Pierwszy mecz miedzypaństwowy: 20.02.1927 (Włochy - Czechoslowacja 2:2)
Inne: podgrzewana murawa, klimatyzacja, dwa ekrany telewizyjne, monitoring zewnętrzny i wewnętrzny, parkingi podziemne
Adres: Via Piccolomini 5, 20151 Milan
Pierwsza nazwa stadionu (najczęściej używana) pochodzi od pobliskiego parku, a druga została nadana 3 marca 1980 na cześć legendarnego włoskiego piłkarza, zawodnika Interu - Giuseppe Meazza. Na obiekcie tym swoje mecze rozgrywają dwa mocarne kluby: FC Inter i AC Milan. Mecze tych dwóch drużyn to zawsze wielkie święto. San Siro oprócz emocjonujących derby zasłyną również z innych wielkich meczy, takich jak np. finały Mś (Italia'90) i finał LM (Bayern - Valencia). Na tym stadionie swoje pojedynki rozgrywa również reprezentacja Włoch, pierwszy międzypaństwowy mecz na Giuseppe Meazza odbył się 20 lutego 1927 roku (Włochy - Czechosłowacja 2:2).
San Siro jest bardzo nowoczesny, o futurystycznym wyglądzie. Posiada rozsuwany fiberglasowy dach, podgrzewaną murawę, klimatyzację, dwa duże ekrany telewizyjne, monitoring zewnętrzny i wewnętrzny, oraz podziemny parking. Na stadionie znajduje się również muzeum klubu. Płyta boiska ma wymiary 105 na 68 metrów, moc oświetlenia wynosi 3 600 lx. Obecnie obiekt posiada ok. 85 700 miejsc siedzących, rozlokowanych w trzech pierścieniach: pierścień pierwszy 31 877; drugi 33 932; trzeci 19 891 miejsc. Każdy z nich podzielony jest na cztery różnokolorowe strefy. Strefa z pomarańczowymi i czerwonymi krzesełkami przeznaczona jest dla każdego kibica, natomiast na niebieskich i zielonych siedziskach mogą zasiadać członkowie klubu kibica.
Stadion San Siro Giuseppe Meazza jest jednym z największych i najbardziej znanych świątyń piłkarskich na świecie. Jest on stary, lecz nowoczesny i wygląda naprawdę okazale. Mecz na takim gigancie to prawdziwe przeżycie zarówno dla piłkarza, jak i dla zwykłego kibica. Mecz derbowy lub inne ważne potyczki to prawdziwe święto piłkarskie, a San Siro jest stworzony właśnie od takich imprez.
Pojemność: 85 700
Oświetlenie: 3 600 lux
Boisko: 105m x 68m Kluby: AC Milan, FC Inter Budowa: 1925-26
Koszt budowy: 2 mln USD
Renowacja: 1989 (na MS Italia '90)
Rozbudowa: 1956
Inauguracja: 19 września 1926 r. (AC Milan - Inter Mediolan 3:6) Pierwszy mecz miedzypaństwowy: 20.02.1927 (Włochy - Czechoslowacja 2:2)
Inne: podgrzewana murawa, klimatyzacja, dwa ekrany telewizyjne, monitoring zewnętrzny i wewnętrzny, parkingi podziemne
Adres: Via Piccolomini 5, 20151 Milan
Złote składy Interu
Poniżej znajdziecie różne drużyny Interu, którym udało się w przeciągu wielu lat począwszy od 1909 roku wywalczyć bardzo cenne cenne trofea takie jak Mistrzostwo Włoch, Puchar Włoch, Superpuchar Włoch, Puchar Mistrzów, Puchar UEFA, czy Puchar Interkontynentalny.
Mistrzostwo Włoch: 18
1. 1909/10 Campelli, Fronte, Zoller, Yenni, V.Fossati, Stebler, Capra, C.Payer, E.Peterly, Aebi, Schuler.
2. 1919/20 Campelli, Francesconi, Beltrami, Milesi, G.Fossati, Scheidler; Conti, Aebi, Agradi, L.Cevenini, Asti
3. 1929/30 Degani, Gianfardoni, Allemandi, Rivolta, Viani, Castellazzi, Visentin, Serantoni, Meazza, Blasevich, Conti
4. 1937/38 Peruchetti, Buonocore, Setti, Locatelli, Olmi, Antona, Frossi, N.Ferrara, Meazza, Ferrari, P.Ferraris
5. 1939/40 Peruchetti, Poli, Setti, Locatelli, Olmi, Campatelli, Frossi, A.Demaria, Guarnieri, Candiani, P.Ferraris
6. 1952/53 Ghezzi, Blason, Giacomazzi, Neri, Giovannini, Nesti, Armano, Mazza, Lorenzi, Skoglund, Nyers
7. 1953/54 Ghezzi, Giacomazzi, Padulazzi, Neri, Giovannini, Nesti, Armano, Mazza, Lorenzi, Skoglund, Nyers
8. 1962/63 Buffon, Burgnich, Facchetti, Zaglio, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Di Giacomo, Suarez, Corso
9. 1964/65 Sarti, Burgnich, Facchetti, Tagnin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Domenghini, Suarez, Corso
10. 1965/66 Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Domenghini, Suarez, Corso
11. 1970/71 L.Vieri, Bellugi, Facchetti, Bedin, Giubertoni, Burgnich, Jair, Bertini, Boninsegna, S.Mazzola, Corso
12. 1979/80 Bordon, Baresi, Oriali, Pasinato, Mozzini, Bini, Caso, Marini, Altobelli, Beccalossi, Muraro
13. 1988/89 Zenga, Bergomi, Brehme, Matteoli, Ferri, Mandorlini, A.Bianchi, Berti, Diaz, Matthaeus, A.A.Serena
14. 2005/06 Toldo; J.Zanetti, Cordoba, Samuel, Favalli; Figo, Veron, Cambiasso, Stankovic; Adriano, Cruz
15. 2006/07 Julio Cesar; Maicon, Cordoba, Materazzi, Grosso(Maxwell); Zanetti(Figo), Vieira(Dacourt), Cambiasso, Stankovic; Ibrahimovic(Adriano), Crespo(Cruz)
16. 2007/08 Julio Cesar; Maicon, Cordoba (Burdisso), Materazzi (Samuel), Maxwell; Zanetti, Vieira, Cambiasso, Stankovic; Ibrahimovic, Cruz
17. 2008/09 Julio Cesar; Maicon, Samuel, Cordoba (Chivu), Maxwell (Santon); Zanetti, Muntari, Cambiasso; Stankovic; Ibrahimovic, Balotelli
18. 2009/10 Julio Cesar; Maicon, Lucio, Samuel, Zanetti (Chivu), Motta (Muntari), Cambiasso; Sneijder; Etoo, Milito, Pandev (Balotelli)
Puchar Mistrzów: 3
1. 1963/64 Sarti, Burgnich, Facchetti, Tagnin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Milani, Suarez, Corso
2. 1964/65 Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Peirň, Suarez, Corso
3. 2009/10 Julio Cesar; Maicon, Lucio, Samuel, Zanetti (Chivu), Motta(Muntari), Cambiasso; Sneijder; Etoo, Milito, Pandev (Balotelli)
Puchar Włoch: 6
1. 1938/39 Sain, Buonocore, Setti, Locatelli, Olmi, Campatelli, Frossi, A.Demaria I, Guarnieri, G.Meazza, P.Ferraris II
2. 1977/78 Cipollini, Canuti, Fedele, Baresi, Gasparini, Bini, Scanziani, Oriali, Altobelli, Marini, Muraro
3. 1981/82 Bordon, Bergomi, Baresi, Marini, Canuti, Bini, Bagni, Prohaska, Altobelli, Beccalossi, Oriali
4. 2004/05 Toldo, J Zanetti, Materazzi, Mihajlovic, Favalli, Ze Maria, Cambiasso, Stankovic, Kily Gonzalez, Martins, Adriano
5. 2005/06 Julio Cesar; J.Zanetti, Materazzi, Samuel, Favalli; Figo, Pizarro, Cambiasso, Stankovic; Adriano, Cruz
6. 2009/10 Julio Cesar; Maicon, Lucio, Samuel, Zanetti (Chivu), Motta(Muntari), Cambiasso; Sneijder; Etoo, Milito, Pandev (Balotelli)
Puchar UEFA: 3
1. 1990/91 Zenga, Bergomi, Brehme, Battistini, Ferri, A.Paganin, A.Bianchi, Berti, Klinsmann, Matthaeus, Pizzi
2. 1993/94 Zenga, A.Paganin, D.Fontolan, Jonk, Bergomi, Battistini, Orlando, Manicone, Berti, Bergkamp, Sosa
3. 1997/98 Pagliuca, Colonnese, Fresi, West, J.Zanetti, A.Winter, Ze Elias, Djorkaeff, Simeone, Zamorano, Ronaldo
Puchar Interkontynentalny: 2
1. 1964 Sarti, Malatrasi, Facchetti, Tagnin, Guarneri, Picchi, Domenghini, Milani, Peirň, Suarez, Corso
2. 1965 Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Peirň, Suarez, Corso
Superpuchar Włoch: 4
1. 1988/89 Zenga, Baresi, Brehme, Matteoli, Bergomi, Verdelli, Bianchi, Berti, Morello, Cucchi, A.Serena
2. 2005/06 Toldo, J Zanetti, Materazzi, Cordoba, Favalli, Ze Maria, Cambiasso, Stankovic, Veron, Martins, Adriano
3. 2006/07 Toldo, J Zanetti, Materazzi, Cordoba, Grosso, Figo, Cambiasso, Stankovic, Vieira, Ibrahimovic, Adriano(Crespo)
4. 2008/09Julio Cesar; Maicon, Cambiasso, Burdisso, Maxwell; Stankovic, Muntari, J. Zanetti; Figo, Ibrahimovic, Mancini
Mistrzostwo Włoch: 18
1. 1909/10 Campelli, Fronte, Zoller, Yenni, V.Fossati, Stebler, Capra, C.Payer, E.Peterly, Aebi, Schuler.
2. 1919/20 Campelli, Francesconi, Beltrami, Milesi, G.Fossati, Scheidler; Conti, Aebi, Agradi, L.Cevenini, Asti
3. 1929/30 Degani, Gianfardoni, Allemandi, Rivolta, Viani, Castellazzi, Visentin, Serantoni, Meazza, Blasevich, Conti
4. 1937/38 Peruchetti, Buonocore, Setti, Locatelli, Olmi, Antona, Frossi, N.Ferrara, Meazza, Ferrari, P.Ferraris
5. 1939/40 Peruchetti, Poli, Setti, Locatelli, Olmi, Campatelli, Frossi, A.Demaria, Guarnieri, Candiani, P.Ferraris
6. 1952/53 Ghezzi, Blason, Giacomazzi, Neri, Giovannini, Nesti, Armano, Mazza, Lorenzi, Skoglund, Nyers
7. 1953/54 Ghezzi, Giacomazzi, Padulazzi, Neri, Giovannini, Nesti, Armano, Mazza, Lorenzi, Skoglund, Nyers
8. 1962/63 Buffon, Burgnich, Facchetti, Zaglio, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Di Giacomo, Suarez, Corso
9. 1964/65 Sarti, Burgnich, Facchetti, Tagnin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Domenghini, Suarez, Corso
10. 1965/66 Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Domenghini, Suarez, Corso
11. 1970/71 L.Vieri, Bellugi, Facchetti, Bedin, Giubertoni, Burgnich, Jair, Bertini, Boninsegna, S.Mazzola, Corso
12. 1979/80 Bordon, Baresi, Oriali, Pasinato, Mozzini, Bini, Caso, Marini, Altobelli, Beccalossi, Muraro
13. 1988/89 Zenga, Bergomi, Brehme, Matteoli, Ferri, Mandorlini, A.Bianchi, Berti, Diaz, Matthaeus, A.A.Serena
14. 2005/06 Toldo; J.Zanetti, Cordoba, Samuel, Favalli; Figo, Veron, Cambiasso, Stankovic; Adriano, Cruz
15. 2006/07 Julio Cesar; Maicon, Cordoba, Materazzi, Grosso(Maxwell); Zanetti(Figo), Vieira(Dacourt), Cambiasso, Stankovic; Ibrahimovic(Adriano), Crespo(Cruz)
16. 2007/08 Julio Cesar; Maicon, Cordoba (Burdisso), Materazzi (Samuel), Maxwell; Zanetti, Vieira, Cambiasso, Stankovic; Ibrahimovic, Cruz
17. 2008/09 Julio Cesar; Maicon, Samuel, Cordoba (Chivu), Maxwell (Santon); Zanetti, Muntari, Cambiasso; Stankovic; Ibrahimovic, Balotelli
18. 2009/10 Julio Cesar; Maicon, Lucio, Samuel, Zanetti (Chivu), Motta (Muntari), Cambiasso; Sneijder; Etoo, Milito, Pandev (Balotelli)
Puchar Mistrzów: 3
1. 1963/64 Sarti, Burgnich, Facchetti, Tagnin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Milani, Suarez, Corso
2. 1964/65 Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Peirň, Suarez, Corso
3. 2009/10 Julio Cesar; Maicon, Lucio, Samuel, Zanetti (Chivu), Motta(Muntari), Cambiasso; Sneijder; Etoo, Milito, Pandev (Balotelli)
Puchar Włoch: 6
1. 1938/39 Sain, Buonocore, Setti, Locatelli, Olmi, Campatelli, Frossi, A.Demaria I, Guarnieri, G.Meazza, P.Ferraris II
2. 1977/78 Cipollini, Canuti, Fedele, Baresi, Gasparini, Bini, Scanziani, Oriali, Altobelli, Marini, Muraro
3. 1981/82 Bordon, Bergomi, Baresi, Marini, Canuti, Bini, Bagni, Prohaska, Altobelli, Beccalossi, Oriali
4. 2004/05 Toldo, J Zanetti, Materazzi, Mihajlovic, Favalli, Ze Maria, Cambiasso, Stankovic, Kily Gonzalez, Martins, Adriano
5. 2005/06 Julio Cesar; J.Zanetti, Materazzi, Samuel, Favalli; Figo, Pizarro, Cambiasso, Stankovic; Adriano, Cruz
6. 2009/10 Julio Cesar; Maicon, Lucio, Samuel, Zanetti (Chivu), Motta(Muntari), Cambiasso; Sneijder; Etoo, Milito, Pandev (Balotelli)
Puchar UEFA: 3
1. 1990/91 Zenga, Bergomi, Brehme, Battistini, Ferri, A.Paganin, A.Bianchi, Berti, Klinsmann, Matthaeus, Pizzi
2. 1993/94 Zenga, A.Paganin, D.Fontolan, Jonk, Bergomi, Battistini, Orlando, Manicone, Berti, Bergkamp, Sosa
3. 1997/98 Pagliuca, Colonnese, Fresi, West, J.Zanetti, A.Winter, Ze Elias, Djorkaeff, Simeone, Zamorano, Ronaldo
Puchar Interkontynentalny: 2
1. 1964 Sarti, Malatrasi, Facchetti, Tagnin, Guarneri, Picchi, Domenghini, Milani, Peirň, Suarez, Corso
2. 1965 Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, S.Mazzola, Peirň, Suarez, Corso
Superpuchar Włoch: 4
1. 1988/89 Zenga, Baresi, Brehme, Matteoli, Bergomi, Verdelli, Bianchi, Berti, Morello, Cucchi, A.Serena
2. 2005/06 Toldo, J Zanetti, Materazzi, Cordoba, Favalli, Ze Maria, Cambiasso, Stankovic, Veron, Martins, Adriano
3. 2006/07 Toldo, J Zanetti, Materazzi, Cordoba, Grosso, Figo, Cambiasso, Stankovic, Vieira, Ibrahimovic, Adriano(Crespo)
4. 2008/09Julio Cesar; Maicon, Cambiasso, Burdisso, Maxwell; Stankovic, Muntari, J. Zanetti; Figo, Ibrahimovic, Mancini
Wielkie legendy Interu
Giuseppe MeazzaGiuseppe Meazza 
Giuseppe Meazza był najlepszym i zarazem najsławniejszym włoskim piłkarzem w latach 1927-47. Jego gra była bardzo elegancka i inteligentna, co przyciągało na stadion ludzi, którzy podczas każdego meczu czekali na popis swojego idola.
'Peppino', który przez wielu uważany jest za najlepszego włoskiego piłkarza w historii, urodził się 23 sierpnia 1910 roku w Mediolanie. Został on zauważony grając w piłkę na małym boisku na peryferiach miasta leżącego w Lombardii. Swój debiut w barwach mediolańskiego Interu zaliczył mając zaledwie 17 lat, kiedy w meczu zaliczanym do "Coppa Volta" zdobył dwie bramki przeciwko Dominate. Od momentu swojego inauguracyjnego spotkania stał się w bardzo szybkim tempie idolem włoskich 'tifosich' i dzięki temu, że podczas każdego meczu grał wyśmienicie i dawał z siebie wszystko nigdy nie zawiódł swoich fanów. Już w drugim sezonie jego kariery został on królem strzelców zdobywając dla Interu 38 goli w 29 spotkaniach. Meazza potrafił bardzo dobrze dryblować, a jego firmową akcją był rajd z piłką od połowy boiska, podczas którego wkręcał w ziemię swoich rywali wraz z bramkarzem i wykańczał go celnym strzałem.
Jego rekord strzelonych bramek jest imponujący, we wszystkich swoich 17 sezonach, jakie spędził w Serie A zdobył 264 bramki w 439 meczach. Peppino trzy razy był najlepszym strzelcem ligi włoskiej(1929-30; 1935-36; 1937-38), a dwukrotnie zajmował drugie miejsce w klasyfikacji na najlepszego strzelca(1930-31; 1931-32). Swojego pierwszego hat-tricka zaliczył on w październiku 1928 r. kiedy to Inter pokonał 5-1 Brescię. Meazza strzelił 5 bramek w meczu dwukrotnie w jednych rozgrywkach miało to miejsce 6 stycznia 1929 podczas spotkania Inter-Pistoiese 9-1 i 17 marca 1929 kiedy nerazzurri ograli Veronę 9-0. W tym samym sezonie(1928-29) Peppino dokonał niesamowitego wyczynu, kiedy to zdobył 6 bramek w meczu Inter-Venezia zakończonym wynikiem 10-2, jest to absolutny rekord do dnia dzisiejszego.
W reprezentacji Meazza zadebiutował w wieku 19 lat, 9 lutego 1930 roku w Rzymie na Stadio Nazionale del P. N. F, w meczu przeciwko Szwajcarii, podczas którego włosi przegrywali już po 19 minutach 2-0, jednak zdołali pokonać rywali 4-2 w dużej mierze dzięki dwóm bramką Peppino. Pierwszym naprawdę ważnym wydarzeniem w reprezentacyjnej karierze Meazzy były Mistrzostwa świata w 1934 roku, które Azzurri rozgrywali na własnych boiskach. Jak się póŸźniej okazało 21-osobowa drużyna Italii została pierwszą reprezentacją z Europy, która zatriumfowała w Mistrzostwach świata, a swój wkład w ten sukces miał także Giuseppe, który zagrał we wszystkich pięciu meczach na turnieju i strzelił dwie bramki. W 1938 Meazza pojechał na kolejny Mundial, tym razem był już kapitanem włoskiej ekipy, która zdołał obronić Puchar Świata. Peppino rozegrał podobnie jak 4 lata wczeœniej wszystkie mecze na turniej i zdobył jednego gola.
Dla Interu Giuseppe Meazza grał przez 12 pełnych sezonów od 1927-1928 do 1938-1939, w tym czasie rozegrał 344 mecze, strzelił 241 bramek, dwa razy wygrał Scudetto(1929-30; 1937-38) i raz Puchar Włoch(1938-39). Przez swoje ekstrawagancki styl życia w końcówce lat 30' Meazza znalazł się w trudnej sytuacji ekonomicznej, w tym samym czasie doznał kontuzji lewej nogi, która uniemożliwiła mu występy w sezonie 1939-40. Kiedy wrócił do gry jego umiejętności wciąż były na bardzo wysokim poziomie, jednak stracił swoją szybkość, a od 1940 roku grał on dla największego rywala Interu - AC Milanu, w którym spędził dwa sezony, a następnie przeniósł się do innych rywali nerazzurrich - Juventusu, gdzie grał przez rok. Jego następnym klubem, dla którego grał w oficjalnych rozgrywkach była Atlanta Bergamo, dla której grał po zakończeniu Drugiej Wojny światowej. W sezonie 1946-47 Inter znalazł się w bardzo trudnej sytuacji i postanowił ponownie zatrudnić Peppino, aby uniknąć degradacji, tym razem w roli grającego trenera. W 17 spotkaniach, jakie rozegrał w barwach Interu po powrocie do naszego klubu zdobył 2 bramki. W całej swojej karierze Meazza zagrał w 361 meczach naszej drużyny i zdobył 243 gole, jego ostatnim spotkaniem w Serie A był mecz Inter-Bologna 29 czerwca 1947 roku.
Giuseppe Meazza zmarł w 1979 roku, kilka miesięcy po jego śmierci mediolański stadion San Siro, na którym rozgrywają swoje mecze Inter i AC Milan został nazwany jego imieniem. Peppino na zawsze pozostanie w naszej pamięci
Giacinto Facchetti (ur. 18 lipca 1942 w Treviglio, zm. 4 września 2006)
Giacinto Facchetti urodził się w Bergamo, swoją przygodę piłkarską rozpoczął od małego lokalnego klubu Trevigliese, w tym właśnie zespole został dostrzeżony przez trenera Interu - Helenio Herere, który zatrudnił rosłego obrońcę w swojej drużynie przed zakończeniem sezonu 1960-1961. W Trevigliese Facchetti był napastnikiem, jednak Herrera postanowił zrobić z niego lewego obrońcę. Zmiana roli wyszła Włochowi na dobre, gdyż stał on się jednym z najsilniejszych i najlepszych obrońców w Europie.
Facchetti zadebiutował w barwach Interu 21 marca 1961r. w wygranym 2:0 meczu przeciwko Romie i choć jego występ nie należał do najlepszych to Herrera był dalej pewny słuszności swojej decyzji: "Ten chłopak będzie fundamentalnym piłkarzem mojej drużyny.". Jak się później okazało Herrera miał rację, gdyż młody Włoch rozwijał się w bardzo szybkim tempie i już w trzecim sezonie gry dla Nerazzurrich regularnie grywał w podstawowej jedenastce i był pewnym punktem swojego zespołu. Co więcej nieco później Facchetti był już rozsławiony na cały Świat, gdyż w latach 1963-1971 Nerazzurri odnośili swoje największe sukcesy w historii, zdobywając czterokrotnie Scudetto(1963, 1965, 1966, 1971) oraz dwukrotnie Puchar Mistrzów(1964 i 1965). Ponadto ekipa ze stolicy Lombardii z Giacinto w składzie zdobyła Puchar Interkontynentalny oraz Puchar Wloch. Dodajmy, iż sukcesy osiągnięte w Pucharze Mistrzów(obecna Champions League) przez nasz klub za czasów Facchettiego były jak narazie jedynymi od początku istnienia klubu.
Najstarsi tifosi Interu pamiętają Facchettiego przede wszystkim ze znakomitej gry zarówno w defensywie jak i ofensywie oraz ze świetnych krosowych podań. Ten lewy obrońca rozegrał w barwach naszego zespołu aż 634 mecze, strzelając w nich 75 goli, co jak na obrońcę jest bardzo dobrym wynikiem, który potwierdza jego dobrą grę w ataku. Wraz z Interem nasz obecny prezydent, bo Facchetti pełni obecnie tą funkcję, wygrał praktycznie wszystko, w reprezentacji też był bardzo bliski wygrania dwóch najważniejszych trofeów, jednak w finale Mistrzostw Świata rozgrywanych w Meksyku w 1970 roku Squadra Azzurra z naszym ówczesnym piłkarzem w składzie uległa Brazylii. Dwa lata wcześniej Włochy z Facchettim w wyjściowej jedenastce zdobyły Mistrzostwo Europy, nasz były piłkarz rozegrał w reprezentacji w sumie 94 spotkania i zdobył 3 bramki.
Swoją piłkarską karierę Facchetti zakończył w 1978 roku po Mistrzostwach Świata w Argentynie, oczywiście jako piłkarz Interu, w którym spędził on aż 18 sezonów. Po odwieszeniu piłkarskich butów na kołek Włoch został vice-prezydentem Atalanty Bergamo, jednak po wykupieniu Interu przez Massimo Morattiego powrócił on do ekipy Nerazzurrich, w której pełnił początkowo funkcję dyrektora sportowego. Jednak po śmierci Peppino Prisco, byłego vice-prezydenta Interu Facchetti 'awansował' ze swojego poprzedniego stanowiska i stał się drugą najważniejsza po Morattim osobą w naszym zespole. Włoch był prezydentem Interu, gdyż Moratti zrezygnował w styczniu 2004 roku z tego stanowiska, a swoim następcą wyznaczył właśnie Facchettiego. Niestety prezydentura Facchettiego trwała jedynie dwa lata, gdyż Giacinto zmarł na raka trzustki 4 września 2006 roku. W pamięci kibiców Interu pozostanie on na zawsze, zapamiętany jako wzór sprawiedliwego i wspaniałego mężczyzny.
Sandro Mazzola (ur. 8 listopada 1942)
Sandro Mazzola jest synem tragicznie zmarłego Valentino Mazzoli, wielkiego piłkarza i kapitana Torino, który tragicznie zmarł wraz z resztą jego drużyny w katastrofie lotniczej w 1949 roku, oraz bratem Ferruccio także grającego niegdyś zawodowo w piłkę. Mazzola był jednym z najlepszych piłkarzy Interu lat 60' i 70', całą swoją karierę związał z ekipę Nerazzurrich. Grał na pozycji ofensywnego pomocnika pod okiem jednego z najsławniejszych trenerów mediolańskiej ekipy - Helenio Herrery.
18-letni Mazzola zadebiutował w barwach Interu 10 czerwca 1960 roku w dotkliwie przegranym 9:1 spotkaniu z Juventusem. Porażka była tak wysoka ze względu na protest prezydenta naszej drużyny - Angelo Morattiego, który nakazał trenerowi wystawić skład złożony tylko z graczy Primavery, gdyż protestował przeciwko konieczności powtórzenia meczu z ekipą "Starej Damy", który pierwotnie został zakończony walkowerem na korzyść Nerazzurrich. Sandro pokazał się w swoim debiucie z bardzo dobrej strony i zdobył jedyną bramkę dla naszej drużyny strzałem z rzutu karnego. Gol ten dał utalentowanemu Włochowi przepustkę do pierwszego zespołu Interu, w którym już dwa lata później występował regularnie i był jednym z najważniejszych ogniw. Włoski piłkarz zdobył dla Nerazzurrich 116 bramek w 418 ligowych spotkaniach, w Puchrze Włoch zaliczył 80 występów strzelając 24 gole, a na europejskich boiskach rozegrał 67 spotkań trafiając w nich 20 razy do siatki. W sumie Mazzola reprezentował nasz zespół w 565 spotkaniach, w których zdobył 160 goli. Wraz z Interem Mazzola czterokrotnie zdobył Scudetto(1963, 1965, 1966, 1971), dwa Puchary Mistrzów(1964, 1965) i dwa Puchary Interkontynentalne(1964, 1965), a w 1965 roku został on także królem strzelców Serie A.
Dobra szybkość, świetna technika i przebiegłość otworzyły Mazzoli drogę do reprezentacji Włoch, w której zagrał 70 razy i zdobył 22 bramki. Pierwszy mecz w koszulce Azzurrich Sandro rozegrał przeciwko Brazylii 12 maja 1963r., kiedy miał zaledwie 20 lat. Wziął on udział w trzech Mundialach w latach 1966, 1970 i 1974, w 1970 roku został vice-mistrzem świata wraz z resztą drużyny. Na koncie Mazzoli jest także Mistrzostwo Europy z 1968 roku.
Sandro Mazzola był dyrektorem sportowym Interu od 1995 roku do 2003, kiedy to został zastąpiony przez parę Marco Branca-Gabriele Oriali. Aktualnie komentuje on dla telewizji Rai spotkania reprezentacji Włoch.
Giuseppe Bergomi (ur. 22 grudnia 1963)
Giuseppe Bergomi urodził się w Mediolanie i całą swoją piłkarską karierę związał z Interem Mediolan. Środkowy obrońca zadebiutował w barwach Nerazzurrich mając zaledwie 17 lat. Było to w sezonie 1980/81, a Inter grał wtedy z Juventusem w Pucharze Włoch. Już dwa lata później, Enzo Bearzot - trener reprezentacji Włoch - zabrał Bergomiego na Mistrzostwa Świata do Hiszpanii. Włosi zdobyli tam pierwsze miejsce i cały Świat poznał młodego środkowego obrońcę. W pamięci kibiców zapadła wspaniała gra Bergomiego w finale tego turnieju, w którym wyłączył z gry zmienionego w przerwie Rummennige.
Niestety na boiskach Serie A, Bergomi nie mógł pochwalić się zbyt wieloma trofeami. W 1982 roku zdobył z Interem Puchar Włoch, ale na następne ważne zwycięstwo musiał czekać aż do 1989 roku, kiedy Nerazzurri pod wodzą Trappatoniego zdobyli Scudetto. W następnych latach zdobył jeszcze Superpuchar Włoch i trzykrotnie Puchar Włoch. Beppe zagrał cztery razy w Mistrzostwach Świata (82, 86, 90, 98) i raz w Mistrzostwach Europy (88).
Bergomi jest rekordzistą Interu pod względem rozegranych meczy. Zagrał razem w 758 spotkaniach, strzelił 28 goli. Dzierży także rekord Interu w ilości występów w Serie A, na który składa się 519 występów. Ostatnie spotkanie w barwach Interu zagrał 23 maja 1999 roku, a Inter wygrał z Bologną 3-1. Beppe spędził w Interze 20 wspaniałych sezonów. W marcu 2004 roku Pele wytypował go do listy 125 najlepszych żyjących piłkarzy Świata.
Walter Zenga (28.04.1960 r.)
Walter Zenga urodził się 28 kwietnia 1960 roku w Mediolanie. Ten utalentowany bramkarz od dziecka był związany z Interem, jako młody chłopiec ciężko trenował w szkółkach juniorskich nerazzurrich. Zenga pierwszy zawodowy kontrakt, który wiązał go z seniorską drużyną Interu podpisał jednak dopiero w 1983 roku. We wcześniejszym okresie Walter był wypożyczany(min.Savona, Salernitana),aby nabrać obycia i zostać pierwszym bramkarzem naszego klubu na długie lata. W czasach w których nerazzurri stawiali na obcokrajowców Zenga był prawdziwą dumą włoskich tifosich Interu. W swojej zawodniczej karierze był bramkarzem bardziej skocznym niż szybkim, charakteryzował się świetnym wybiciem i długim lotem wzdłuż lini bramkowej, potrafił w ten sposób bronić najtrudniejsze piłki. Jednak Zenga na sukcesy w swoim ukochanym klubie musiał czekać długo, gdyż dopiero w 1989 roku mógł się cieszyć z Mistrzostwa Włoch, było to jego pierwsze i ostatnie Scudetto. Również w 1989 roku nasz były bramkarz wzniósł w górę Superpuchar Włoch. Na arenie europejskiej Zendze z Interem również nie wiodło się najlepiej, a na pierwsze kontynentalne trofeum musiał czekać, aż osiem lat, kiedy to w 1991 roku nerazzurri zdobyli Puchar Uefa. Nasz klub z Walterem Zengą między słupkami, potrafił wygrać jeszcze tylko jeden znaczący turniej, a mianowicie powtórzyć wyczyn z 1991 roku i po raz drugi sięgnąć po Puchar Uefa.
Zenga w reprezentacji: Walter swój debiut w bramce narodowej reprezentacji Italii zaliczył w wieku 26 lat, w roku 1986, od tamtej pory był golkiperem numer 1 w "Squadra Azzurra". W reprezentacji swojego kraju Zenga wystąpił 58 razy. Nasz były bramkarz ustanowił mundialowy rekord minut bez puszczonej bramki. Walter zachował czyste konto przez 516 minut na MŚ 1990, bliski poprawienia tego wyczynu był Gianluigi Buffon podczas mundialu w 2006 roku.
Walter Zenga opuścił Inter Mediolan w 1994 roku. Podczas letniego mercato związał się kontraktem z Sampdorią. Włoski golkiper występował również w Padovie, oraz New England Revolution Boston. Zenga po zakończeniu piłkarskie kariery zajął się fachem trenerskim, ostatnio był on menadżerem serbskiego klubu: Crvena Zvezda Belgrad
Walter Zenga zaliczył w barwach nerazzurrich 473 występy, w tym 328 w Serie A, 71 w europejskich pucharach, oraz 74 w Coppa Italia.
Lothar Matthaus (21.03.1961)
Lothar Matthaus urodził się 21 marca 1961 roku w Herzogenaurach, i właśnie w tym niemieckim mieście rozpoczął swoją wielką piłkarską kariere. Przez wiele ciężkich lat Matthaus grał dla amatorskiego klubu piłkarskiego w Herzogenaurach. W końcu został dostrzeżony przez Borussie Monchengladbach, dla której stał się niezastąpiony, niestety z tym klubem nic nie osiągnął. Wkrótce jednak po jeszcze młodego Matthausa zgłosił się bawarski Bayern Monachium, w którym Lothar Mattheus w bardzo szybkim czasie stał się pierwszoplanową postacią. Z Bayern niemiecki piłkarz zdobył 3 tytuły mistrza RFN(trzy pod rząd), jednak jak sam twierdził chciał spróbować czegoś nowego i wieku 27 lat trafił do Mediolanu, jego nowym pracodawcą został Inter Mediolan. Dla ekipy nerazzurrich Matthaus był niezastąpiony i głównie dzięki termu, szybkiemu i bardzo skutecznemu zawodnikowi Inter zdobył ostatnie jak dotychczas Scudetto, było to w roku 1989. Lothar Mattheus w czarno-niebieskiej koszulce sięgnął jeszcze tylko po jedno trofeum Puchar Uefa w 1991 roku. Warto odnotować, iż w trakcie pobytu w Interze Matthaus został nagrodzony indywidualnie, w 1990 roku uznano go najlepszym piłkarzem Europy i Świata. Ten świetny reżyser gry pożegnał się z Interem w 1991 roku, po 4 latach spędzonych w Mediolanie, postanowił powrócić do swojego ukochanego Bayernu. Również po powrocie do "bawarczyków" Lothar odnosił sukcesy, w 1996 roku sięgnął po Puchar Uefa, czterokrotnie został mistrzem już zjednoczonych Niemiec, oraz dwa razy zdobył Puchar Niemiec. W wieku 39 lat Lothar Mattheus wyjechał do USA by w barwach New York Metostars zagrać ostatni swój sezon i zakończyć karierę piłkarską. Jednak wspaniały niemiecki piłkarz nie potrafił pożegnać się z futbolem i został trenerem, ostatnimi laty pracował w Partizanie Belgrad, oraz Dinamie Bukareszt.
Matthaus w reprezentacji: Zadebiutował 14 czerwca 1980 roku kiedy to jego rodzime RFN zwyciężyło 3:2 w meczu przeciwko Holandii. Sukcesów reprezentacyjnych Matthaus miał co nie miara, został mistrzem Europu w 1980 roku, a po upływie kolejnych 10 lat piłkarskiej kariery w 1990 r. mógł tryumfalnie wznieść Puchar Świata.
Lothar Matthaus zaliczył w barwach nerazzurrich 153 występy zdobywając 53 gole, w tym 115 meczy w Serie A(40 goli), 21 w europejskich pucharach(6 goli), 17 w Coppa Italia(7 goli)
Andreas Brehme (ur. 9 listopada 1960)
Jednym z najlepszych lewych obrońców wszechczasów w europejskim futbolu był wielokrotny reprezentant Niemiec Andreas Brehme. Kariera Niemca rozpoczęła się od dwóch małych klubów - Barmbeck Uhlenhorst i FC Saarbrücken, w których grał zanim dołączył do Kaiserslautern. W barwach tego zespołu młody piłkarz dzięki dobrym występom wywalczył miejsce w kadrze narodowej, w której występował nieustannie przez dziesięć lat począwszy od 1984 roku. Następnym pracodawcą Niemca był Bayern Monachium, wraz z tym zespołem Andreas zdobył Mistrzostwo Niemiec. Do mediolańskiego Interu Brehme przeszedł w 1988 roku wraz z dwoma kolegami z reprezentacji - Klinsmann i Matthäusem. Solidny obrońca, który potrafił grać obiema nogami już w debiucie w ekipie Nerazzurrich przeciwko Parmie został doceniony przez fachowców i zebrał bardzo dobre oceny.
Brehme spędził w Interze cztery sezony w latach 1988-1992, które były jednymi z najlepszych w całej jego karierze. Doskonały piłkarz, który lubił dośrodkowywać piłki z lewej nogi i robił to idealnie na głowy napastników, a strzały na bramke rywala oddawał z prawej nogi, zdobył w przeciągu czterech lat wraz z zespołem Nerazzurrich kilka cennych trofeów. Najważniejszym z nich zapewne jest Scudetto wywalczone w 1989 roku, ale bardzo ważne były także Superpuchar Włoch zdobyty w następnym sezonie oraz Puchar UEFA z 1991 roku. W Serie A Niemiec wystąpił 116 razy i zdołał strzelić 11 bramek. W Pucharze Europy Brehme zagrał 19 razy, podobnie jak w Pucharze Włoch, w którym dodatkowo zaliczył jedno trafienie. Podczas swojej przygody z Interem rozegrał on łącznie w 156 spotkaniach i zdobył 12 bramek.
Już miesiąc po reprezentacyjnym debiucie Brehme pojechał na Mistrzostwa Europy, jednak nie był to udany turniej zarówno dla piłkarza jak i dla całego niemieckiego zespołu, gdyż zachodni sąsiedzi Polski odpadli już w pierwszej rundzie. Po tej wpadce trener kadry Franz Beckenbauer gruntownie przebudował swój zespół przed Mundialem w Meksyku w 86 roku, jednak defensor Bayernu Monachium miał w niej nadal pewne miejsce. Andreas grał wyśmienicie w trakcie całego turnieju, w półfinale strzelił bramke w meczu przeciwko Francji, a w spotkaniu finałowym z Argentyną po jego dwóch dośrodkowaniach z rzutów rożnych padły bramki dla Niemców, jednak nie wystarczyło to do końcowego sukcesu, gdyż drużyna z Ameryki Południowej wygrała 3:2. Cztery lata później doświadczenie zebrane na włoskich boiskach bardzo przydało się Brehme, ponieważ Mistrzostwa Świata odbywały się właśnie na Półwyspie Apenińskim, gdzie Niemcy sięgnęli po złoty medal. Obrońca Interu, który bardzo dobrze radził sobie podczas tego Mundialu rozegrał kilka spotkań na swoim stadionie - San Siro. Brehme zdobył w trakcie turnieju trzy bramki, a w tym tą najważniejszą zdobytą strzałem z rzutu karnego na pięć minut przed końcem spotkania finałowego, dzięki której Niemcy zrewanżowali się Argentynie za porażke poniesioną przed czterema laty. Brehme pojechał także na Mistrzostwa Świata w 1994 roku do USA, jednak nie zdołał zdobyć medalu, gdyż Niemcy odpadli w ćwierćfinale po porażce z Bułgarią.
W 1992 roku zawodnik opuścił Inter i wyjechał do Hiszpanii, aby spróbować swoich sił w Primera Division. Jednak decyzja o przejściu do Realu Saragossa nie była najlepsza, gdyż spędził on tam tylko jeden sezon, który nie należał do udanych. Brehme szybko wrócił do ojczyzny, w której ponownie zasilił Kaiserslautern, gdzie błyskawicznie się odrodził i wywalczył Puchar Niemiec, a później także Mistrzostwo w 1998 roku, kiedy miał 37 lat. W krótkim czasie zdobyciu tytułu Mistrza Niemiec Andreas Brehme postanowił zakończył piłkarską karierę.
Karl-Heinz Rummenigge (ur. 25.09.1955r.)
Karl-Heinz Rummenigge urodził się 25 września 1955 roku w Lipsku. Jego pozycja na boisku to środkowy napastnik, był on w tym fachu jednym z najlepszych w latach 80. Swoją piłkarską karierę rozpoczynał w Borussi Lipsk. Po kilku latach spędzonych w klubie ze swojego miasta postarał się o niego Bayern Monachium. W 1974 roku Rummenigge dołączył do "Bawarczyków", z Bayernem Karl odnosił swoje największe sukcesy, przez 14 lat gry w tym klubie(1974-1984) ten utalentowany napastnik zdobył: 2 mistrzostwa RFN, Puchar RFN, 2 Puchary Mistrzów oraz został trzy krotnym królem strzelców Bundesligi, łącznie w niemieckiej ekstraklasie zdobył 162 gole w 310 meczach. Po długich latach spędzonych w Bayernie Monachium Karl zapragnął świeżości i mając 29 lat przeszedł do naszego Interu. W barwach czarno-niebieskich jednak nie wiodło mu się najlepiej, w lidze Inter plasował się na dalszy pozycjach, o sukcesach w Europejskich Pucharach nie mogło być mowy. Jednak Karl-Heinz Rummenigge na zawsze pozostanie legendą naszego klubu, gdyż mało który piłkarz był w stanie strzelić dla nas tyle ważnych i pięknych bramek. W roku 1987 ten utalentowany napastnik opuścił nasz klub, podpisał on kontrakt z Servette Genewa. W tym klubie w 1989 roku Karl Heinz Rummenige zakończył swoją piłkarską karierę.
Karl-Heinz Rummenige w reprezentacji: W reprezentacji Niemiec w latach 1976-86 rozegrał 95 spotkań i strzelił 45 bramek. Trzykrotnie brał udział w MŚ (78, 82, 86), z Hiszpanii oraz Meksyku przywożąc srebrny medal. Mistrz Europy '80. Wielokrotny kapitan reprezentacji RFN.
Rummenige w barwach nerazzurrich zaliczył 107 występów strzelając 42 bramki, w tym 64 występy w Serie A(24 gole), 23 w Europejskich Pucharach(9 goli), 20 w Coppa Italia(9 goli). Karl-Heinz Rummenige po dzień dzisiejszy jest związany ze swoim ukochanym Bayernem, a mianowicie pełni tam funkcje dyrektora generalnego.
Jurgen Klinsmann (ur. 30.07.1964)
Jurgen Klinsmann urodził się 30 lipca 1964 roku. Piłkarską karierę rozpoczynał w niemieckim półamatorskim klubie Goppingen, jednak długo nie zagrzał tam miejsca, gdyż bardzo szybko został zauważony przez scoutów VFB Stuttgart, wkońcu trafił do tego klubu mając zaledwie 20 lat. W ekipie ze Stuttgartu Klinsmann spędził 5 lat, ale nie odniósł żadnych sukcesów. Popularny Klinsi pragnął spróbować w swoim życiu czegoś nowego i w 1989 roku trafił do Interu Mediolan. Był to chyba zbawienny transfer dla naszego klubu, gdyż już w pierwszym sezonie Jurgena na "San Siro" nerazzurri zdobyli Scudetto, niestety jak dotychczas ostatnie. Mówiono wtedy, iż ten tytuł wygrał dla nas właśnie Klinsmann. Kolejną ważną datą w życiu Jurgena był rok 1991, kiedy to w czarno-niebieskiej koszulce mógł tryumfalnie wznieść w górę Puchar Uefa. Niestety już w 1992 roku Klinsi nie potrafił dogadać się z naszymi władzami co do nowego kontraktu i postanowił opuścić Inter. Wybrał AS Monaco, jednak w dwóch sezonach spędzonych we Francji nie odniósł żadnego sukcesu i został sprzedany do brytyjskiego Tottenhamu, a po kolejnym słabym sezonie powrócił do Niemiec, tym razem do Bayernu. W bawarskim zespole Klinsmann spędził 3 lata i w 1997 roku odniósł kolejny sukces, zdobył mistrzostwo Niemiec. Bujna kariera niemieckiego snajpera tym razem sprowadziła go z powrotem do Italii, tym razem Jurgen zaczął grać w Sampdorii Genua, ale był to początek końca piłkarskiej kariery Niemca. Ostatecznie Jurgen Klinsmann pożegnał się z kopaniem piłki w 1998 roku, grając ponownie w barwach Tottenhamu Hotspur.
Jurgen Klinsmann w reprezentacji: Zadebiutował 12 grudnia 1987 roku w spotkaniu przeciwko Brazylii. Dla reprezentacji zagrał 107 meczy strzelając aż 47 bramek. Największym sukcesem Klinsmanna są tytuły Mistrza Świata(1990r.), oraz Mistrza Europy(1996r.)
Klinsmann w barwach nerazzurrich rozegrał 123 mecze strzelając 40 bramek, w tym 95 spotkań(34 gole) w Serie A, 15 w Europejskich Pucharach(3 gole), 13 w Coppa Italia(3 gole). Jurgen Klinsmann ostatnio był selekcjonerem Niemieckiej reprezentacji narodowej, jednak po mundialu, na którym jego zespół zajął 3 miejsce odszedł z kadry.
Da Costa Jair (ur. 09.07.1940)
Da Costa Jair urodził się 9 lipca 1940r. w Sao Paolo. Brazylijski napastnik obdarzony niesamowitą szybkością przeszedł do Interu po wygranych przez jego reprezentacje Mistrzostwach Świata w 1962 roku z południowoamerykańskiego klubu Portuguesa-SP i już w pierwszym sezonie stał się czołowym napastnikiem ekipy Nerazzurrich. Jair grał dla Interu od 1962 roku do 1967, kiedy to przeniósł się do AS Romy, aby rok później znów związać się z naszym zespołem, z którym pożegnał się na stałe w 1972r. i wrócił do Brazylii, aby w FC Santosie zakończyć karierę u boku Pele.
W Serie A Brazylijczyk wystąpił dla naszego klubu 199 razy i zdobył 53 bramki, w Pucharze Włoch zaliczył 16 spotkań i 4 trafienia, natomiast w europejskich pucharach zagrał 45 razy i strzelił 12 goli. Podsumowując Jair w przeciągu dziewięciu lat reprezentował Inter 256 razy i 69 razy udało mu się pokonać bramkarza rywali. Reprezentant Canarinhos zdobył wraz z zespołem Nerazzurrich cztery Mistrzostwa Włoch(1963, 1965, 1966, 1971), dwa Puchary Europy(1964, 1965) i dwa Puchary Interkontynentalne(1964, 1965), do jego sukcesów należy także dopisać wspomniany już złoty medal na Mundialu w 1962 roku.
Istvan Nyers (1924-2005)
Istvan Nyers urodził się 25 maja w Merlebech na Węgrzech. Swoją kariere piłkarską rozpoczął w 1945 w Ujpest Budapeszt, z którym dwa razy z rzędu zdobył tytul Mistrza Kraju. Ten utalentowany napastnik miał okazje zagrać w swojej reprezentacji narodowej tylko dwa razy latach 1945-1946, gdyż miał on status repatriant, i w tym miejscu należy wspomnieć, iż Istvan wychował się we Francji, a ówczesne władze Węgier nie pozwoliły takim zawodnikom na występy w kadrze narodowej. Nyers po sezonie 45/46 przeniósł się czeskiej Viktorii Zizkov, jednak przygoda z tym klubem trwała kilka miesięcy, a Istvan już na stałe zadomowił się w klubach zachodniej Europy. Grał we Francji(Stade Francais Paryż), a od 1948 roku w Interze Mediolan. Nyers stał się legendą nerazzurrich, w barwach naszego klubu świętował swoje największe sukcesy, dwukrotne mistrzostwo Włoch (1953, 1954), oraz koronę króla ligowych strzelców (26 bramek w sezonie 1948/1949). Węgierski super snajper spędził w Interze sześć pięknych lat, a do dnia dzisiejszego wymieniany jest obok Meazzy za najlepszego strzelca w historii Interu. Istvan opuścił Mediolan w 1954 roku, kiedy to przeniósł się do szwajcarskiego Servette Genewa, nie zagrzał on tam zbyt długo miejsca, gdyż po sezonie w Alpach powrócił do Serie A, aby zakończyć swoją karierę w Rzymskiej Romie. Zakończył karierę zawodniczą w końcu lat 50.
Istvan Nyers w Interze rozegrał 182 mecze strzelając w nich aż 133 bramki.(tylko Serie A)
Ten doskonały napastnik niestety zmarł w 2005 roku.
Ivan Zamorano (ur. 18.01.1967)
Ivan Zamorano urodził się 18 stycznia 1967 roku w Colonii de Maipu w Chile. Swoją karierę rozpoczynał w amatorskim klubiku Cobreandino, pierwszy mecz w ich barwach rozegrał w 1986 roku, jednak niezabawił tam długo, gdyż jescze przed końcem swojego pierwszego piłkarskiego sezonu trafił do jednej z najlepszych Chilijskich drużyn: Cobresalu. Kariera tego zawodnik toczyła się niezwykle szybko, w Combresalu Zamorano grał jedynie 1.5 sezonu, zdobywając Puchar Kraju. W 1998 roku Ivan Zamorano gwiazda w Chile, mniej znany na Świecie, dostał propozycje kontraktu z Szwajcarskiego St. Gallen, napastnik nie wahał się ani chwili i po kilku dniach zamieszkał w Alpach. Nie był to jednak klub który spełniałby marzenia gwiazdy, Zamorano po kolejnych dwóch latach trafił na Półwysep Ibyryjski by stać się czołową postacią Fc Sevilla. Jednak nie była to drużyna stworzona do sukcesów, mimo, że Zamorano strzelał w niej bramkę za bramką, nie podnosiło to rangi klubu, z którym "Ivan Groźny" nie zdobył żadnego trofeum. Po dwóch latach gry w Sevilli po tego supersnajpera niespodziewanie zgłosił się sam Real Madryt. Właśnie w Królewskich popularny "Bam Bam" mógł wznosić swoje pierwsze trofea: Puchar Hiszpanii(1993), Super Puchar Hiszpanii(1993), Super Puchar Europy(1994), mistrzostwo Hiszpanii(1995), oraz tytuł Króla Strzelców Primera Division. Zamorano po 4 obfitych sezonach spędzony w Realu, postanowił opuścić ten klub i przenieść się do Serie A.W 1996 roku wybrał nasz Inter i bardzo szybko stał się główną postacią nerazzurrich, jednak tu nie wiodło mu się, aż tak świetnie jak w Realu, Internazionale rok po roku nie zachwycali zajmując dalsze miejsca w tabeli. Na pierwszy i zarazem ostatni sukces w czarno-niebieskiej koszulce Ivan musiał czekać do roku 1998, kiedy to w ataku wraz z Ronaldo zawojowali piłkarską Europe, zdobywając Puchar Uefa. Ivan Zamorano spędził w Interze 4 piękne lata, po czym jego kariera zatoczyła koło, "Bam Bam" powrócił do Chile, by grać dla Colo - Colo i w tym klubie zakończyć swoją niesamowitą kariere. Do opisu kariery Zamorano w Interze warto jeszcze dodać pewną ciekawostkę - nosił on na plecach numer 1+8, gdyż po przyjściu do naszego zespołu Ronaldo musiał on rozstać się ze swoją ukochaną 'dziewiątką'.
Ivan Zamorano w reprezentacji: Zadebiutował 19 czerwca 1987 roku w wygranym 3:1 spotkaniu przeciwko Peru. "Ivan Groźny" z reprezentacją narodową Chile nie odniósł żadnego sukcesu, jednak w 69 meczach zdobył, aż 34 bramki. Zamorano w barwach Interu zaliczył 149 występów strzelając 41 bramek, w tym 102 występy w Serie A(27 goli), 29 w Europejskich Pucharach(7 goli), 18 w Coppa Italia(7 goli).
Roberto Baggio (ur. 18.02.1967)
Roberto Baggio urodzony 18 lutego 1967 roku w Caldogno, występował na pozycji napastnika. Swoją kariere piłkarską rozpoczynał w Vincenzie(Serie C) w 1981 roku. W trzeciej lidze włoskiej Baggio spędził ładnych kilka lat, gdyż dopiero w sezonie 85\86 awansował do Serie B, jednak w lidze tej nie zagrał, gdyż wykupiła go Fiorentina. Swój debiut w Serie A młody Baggio zaliczył w spotkaniu Fiorentina - Sampdoria 21 września 1986 roku. Pierwszą bramke w Serie zdobył dopiero pod koniec sezonu w spotkaniu przeciwko Napoli. W następnym sezonie Roberto święcil swoje pierwsze mini sukcesy, w barwach drużyny z Florencji zaliczyl 9 trafień i otrzymał powołanie do kadry Włoch. W kolejnym sezonie 88/89 Baggio prowadził Fiorentine od zwycięstwa do zwycięstwa, aż do finału Pucharu Uefa, gdzie uległ Juventusowi. W 1990 roku Baggio zdobywa brązowy medal na Mistrzostwach Świata. W tym samym okresie Roberto podpisuje kontrakt z Juventusem Turyn i w tym miejscu rozpoczyna się jego wielka kariera klubowa, w 1993 roku zdobywa wraz ze "Starą Damą" pierwsze trofeum - Puchar Uefa. W rok po tym zdarzeniu Baggio jedzie na Mundial do U.S.A. Był prawdziwym liderem włoskiej reprezentacji. Zdobył w turnieju pięć bramek (jedną z Hiszpanią i po dwie z Nigerią i Bułgarią). Włosi dotarli do finału, w którym czekała na nich Brazylia. Po 120 minutach gry bramki nie padły i mecz rozstrzygnąć miały rzuty karne. Baggio strzelał decydującą jedenastkę dla "Azzurrich", lecz fatalnie spudłował i Mistrzami Świata zostali "Canarinhos". To "pudło" na trwale zapisało się w historii światowego futbolu. W 1995 roku Roberto Baggio zdobywa swoje pierwsze w karierze Scudetto, był jeszcze wtedy zawodnikiem Juventusu, jednak kiedy zarząd tego klubu chcial radykalnie zmniejszyć jego pensje zdecydował się odejść do naszych lokalnych rywali Ac Milanu. W czarno - czerwonych barwach również zdobył "Scudetto", tak naprawde jego ostatnie prawdziwe trofeum. Po krótkiej przygodzie z Milanem, Włoch przeniósł się do Bolonii w której barwach zdobył 22 bramki w sezonie i otrzymał powołanie na swój trzeci Mundial. Podczas tej imprezy Baggio grywał regularnie, a Włosi odpadli w ćwierćfinale przegrywając po "jedenastkach" z późniejszymi mistrzami świata Francuzami, Roberto tym razem wykorzystal swojego karnego. Po trzecich w swojej karierze Mistrzostwach Świata przeniósł się do Interu, w którym miał tworzyć super duet z Ronaldo, jednak w naszym klubie grał dwa lata. Inter jest klubem, w którym, ze wszystkich w których na przestrzeni swojej kariery w Serie A grał Baggio, piłkarz strzelił najmniej bramek, chociaż początki były nienajgorsze. Ten supersnajper strzelił bowiem dwie bramki Realowi Madryt w grupowym meczu Ligi Mistrzów będąc w tym meczu tylko zmiennikiem. W tych rozgrywkach Nerazzurri odpadli jednak w ćwierćfinale, a sezon ligowy zakończyli na słabym 8. miejscu. Wkrótce trenerem Interu został Lippi i Baggio stracił miejsce w pierwszym składzie. Jednak mimo nienajlepszych występów w naszej druzynie zasłużył on na miano Legendy Interu, chociażby za samo nazwisko. W 2000 roku Baggio opuścił Inter i przeniósł się do Brescii, w której to koszulce gral przez 4 lata, aż do końca swej zawodniczej kariery.
Roberto Baggio w reprezentacji: W narodowych barwach rozegrał 56 meczów, w których strzelił 27 goli. Ostatni pożegnalny występ w reprezentacji zaliczył 28 kwietnia 2004 roku w meczu przeciwko Hiszpanii.
W barwach Interu Roberto wystąpił 59 razy strzelając 17 bramek.
Giuseppe Meazza był najlepszym i zarazem najsławniejszym włoskim piłkarzem w latach 1927-47. Jego gra była bardzo elegancka i inteligentna, co przyciągało na stadion ludzi, którzy podczas każdego meczu czekali na popis swojego idola.
'Peppino', który przez wielu uważany jest za najlepszego włoskiego piłkarza w historii, urodził się 23 sierpnia 1910 roku w Mediolanie. Został on zauważony grając w piłkę na małym boisku na peryferiach miasta leżącego w Lombardii. Swój debiut w barwach mediolańskiego Interu zaliczył mając zaledwie 17 lat, kiedy w meczu zaliczanym do "Coppa Volta" zdobył dwie bramki przeciwko Dominate. Od momentu swojego inauguracyjnego spotkania stał się w bardzo szybkim tempie idolem włoskich 'tifosich' i dzięki temu, że podczas każdego meczu grał wyśmienicie i dawał z siebie wszystko nigdy nie zawiódł swoich fanów. Już w drugim sezonie jego kariery został on królem strzelców zdobywając dla Interu 38 goli w 29 spotkaniach. Meazza potrafił bardzo dobrze dryblować, a jego firmową akcją był rajd z piłką od połowy boiska, podczas którego wkręcał w ziemię swoich rywali wraz z bramkarzem i wykańczał go celnym strzałem.
Jego rekord strzelonych bramek jest imponujący, we wszystkich swoich 17 sezonach, jakie spędził w Serie A zdobył 264 bramki w 439 meczach. Peppino trzy razy był najlepszym strzelcem ligi włoskiej(1929-30; 1935-36; 1937-38), a dwukrotnie zajmował drugie miejsce w klasyfikacji na najlepszego strzelca(1930-31; 1931-32). Swojego pierwszego hat-tricka zaliczył on w październiku 1928 r. kiedy to Inter pokonał 5-1 Brescię. Meazza strzelił 5 bramek w meczu dwukrotnie w jednych rozgrywkach miało to miejsce 6 stycznia 1929 podczas spotkania Inter-Pistoiese 9-1 i 17 marca 1929 kiedy nerazzurri ograli Veronę 9-0. W tym samym sezonie(1928-29) Peppino dokonał niesamowitego wyczynu, kiedy to zdobył 6 bramek w meczu Inter-Venezia zakończonym wynikiem 10-2, jest to absolutny rekord do dnia dzisiejszego.
W reprezentacji Meazza zadebiutował w wieku 19 lat, 9 lutego 1930 roku w Rzymie na Stadio Nazionale del P. N. F, w meczu przeciwko Szwajcarii, podczas którego włosi przegrywali już po 19 minutach 2-0, jednak zdołali pokonać rywali 4-2 w dużej mierze dzięki dwóm bramką Peppino. Pierwszym naprawdę ważnym wydarzeniem w reprezentacyjnej karierze Meazzy były Mistrzostwa świata w 1934 roku, które Azzurri rozgrywali na własnych boiskach. Jak się póŸźniej okazało 21-osobowa drużyna Italii została pierwszą reprezentacją z Europy, która zatriumfowała w Mistrzostwach świata, a swój wkład w ten sukces miał także Giuseppe, który zagrał we wszystkich pięciu meczach na turnieju i strzelił dwie bramki. W 1938 Meazza pojechał na kolejny Mundial, tym razem był już kapitanem włoskiej ekipy, która zdołał obronić Puchar Świata. Peppino rozegrał podobnie jak 4 lata wczeœniej wszystkie mecze na turniej i zdobył jednego gola.
Dla Interu Giuseppe Meazza grał przez 12 pełnych sezonów od 1927-1928 do 1938-1939, w tym czasie rozegrał 344 mecze, strzelił 241 bramek, dwa razy wygrał Scudetto(1929-30; 1937-38) i raz Puchar Włoch(1938-39). Przez swoje ekstrawagancki styl życia w końcówce lat 30' Meazza znalazł się w trudnej sytuacji ekonomicznej, w tym samym czasie doznał kontuzji lewej nogi, która uniemożliwiła mu występy w sezonie 1939-40. Kiedy wrócił do gry jego umiejętności wciąż były na bardzo wysokim poziomie, jednak stracił swoją szybkość, a od 1940 roku grał on dla największego rywala Interu - AC Milanu, w którym spędził dwa sezony, a następnie przeniósł się do innych rywali nerazzurrich - Juventusu, gdzie grał przez rok. Jego następnym klubem, dla którego grał w oficjalnych rozgrywkach była Atlanta Bergamo, dla której grał po zakończeniu Drugiej Wojny światowej. W sezonie 1946-47 Inter znalazł się w bardzo trudnej sytuacji i postanowił ponownie zatrudnić Peppino, aby uniknąć degradacji, tym razem w roli grającego trenera. W 17 spotkaniach, jakie rozegrał w barwach Interu po powrocie do naszego klubu zdobył 2 bramki. W całej swojej karierze Meazza zagrał w 361 meczach naszej drużyny i zdobył 243 gole, jego ostatnim spotkaniem w Serie A był mecz Inter-Bologna 29 czerwca 1947 roku.
Giuseppe Meazza zmarł w 1979 roku, kilka miesięcy po jego śmierci mediolański stadion San Siro, na którym rozgrywają swoje mecze Inter i AC Milan został nazwany jego imieniem. Peppino na zawsze pozostanie w naszej pamięci
Giacinto Facchetti (ur. 18 lipca 1942 w Treviglio, zm. 4 września 2006)
Giacinto Facchetti urodził się w Bergamo, swoją przygodę piłkarską rozpoczął od małego lokalnego klubu Trevigliese, w tym właśnie zespole został dostrzeżony przez trenera Interu - Helenio Herere, który zatrudnił rosłego obrońcę w swojej drużynie przed zakończeniem sezonu 1960-1961. W Trevigliese Facchetti był napastnikiem, jednak Herrera postanowił zrobić z niego lewego obrońcę. Zmiana roli wyszła Włochowi na dobre, gdyż stał on się jednym z najsilniejszych i najlepszych obrońców w Europie.
Facchetti zadebiutował w barwach Interu 21 marca 1961r. w wygranym 2:0 meczu przeciwko Romie i choć jego występ nie należał do najlepszych to Herrera był dalej pewny słuszności swojej decyzji: "Ten chłopak będzie fundamentalnym piłkarzem mojej drużyny.". Jak się później okazało Herrera miał rację, gdyż młody Włoch rozwijał się w bardzo szybkim tempie i już w trzecim sezonie gry dla Nerazzurrich regularnie grywał w podstawowej jedenastce i był pewnym punktem swojego zespołu. Co więcej nieco później Facchetti był już rozsławiony na cały Świat, gdyż w latach 1963-1971 Nerazzurri odnośili swoje największe sukcesy w historii, zdobywając czterokrotnie Scudetto(1963, 1965, 1966, 1971) oraz dwukrotnie Puchar Mistrzów(1964 i 1965). Ponadto ekipa ze stolicy Lombardii z Giacinto w składzie zdobyła Puchar Interkontynentalny oraz Puchar Wloch. Dodajmy, iż sukcesy osiągnięte w Pucharze Mistrzów(obecna Champions League) przez nasz klub za czasów Facchettiego były jak narazie jedynymi od początku istnienia klubu.
Najstarsi tifosi Interu pamiętają Facchettiego przede wszystkim ze znakomitej gry zarówno w defensywie jak i ofensywie oraz ze świetnych krosowych podań. Ten lewy obrońca rozegrał w barwach naszego zespołu aż 634 mecze, strzelając w nich 75 goli, co jak na obrońcę jest bardzo dobrym wynikiem, który potwierdza jego dobrą grę w ataku. Wraz z Interem nasz obecny prezydent, bo Facchetti pełni obecnie tą funkcję, wygrał praktycznie wszystko, w reprezentacji też był bardzo bliski wygrania dwóch najważniejszych trofeów, jednak w finale Mistrzostw Świata rozgrywanych w Meksyku w 1970 roku Squadra Azzurra z naszym ówczesnym piłkarzem w składzie uległa Brazylii. Dwa lata wcześniej Włochy z Facchettim w wyjściowej jedenastce zdobyły Mistrzostwo Europy, nasz były piłkarz rozegrał w reprezentacji w sumie 94 spotkania i zdobył 3 bramki.
Swoją piłkarską karierę Facchetti zakończył w 1978 roku po Mistrzostwach Świata w Argentynie, oczywiście jako piłkarz Interu, w którym spędził on aż 18 sezonów. Po odwieszeniu piłkarskich butów na kołek Włoch został vice-prezydentem Atalanty Bergamo, jednak po wykupieniu Interu przez Massimo Morattiego powrócił on do ekipy Nerazzurrich, w której pełnił początkowo funkcję dyrektora sportowego. Jednak po śmierci Peppino Prisco, byłego vice-prezydenta Interu Facchetti 'awansował' ze swojego poprzedniego stanowiska i stał się drugą najważniejsza po Morattim osobą w naszym zespole. Włoch był prezydentem Interu, gdyż Moratti zrezygnował w styczniu 2004 roku z tego stanowiska, a swoim następcą wyznaczył właśnie Facchettiego. Niestety prezydentura Facchettiego trwała jedynie dwa lata, gdyż Giacinto zmarł na raka trzustki 4 września 2006 roku. W pamięci kibiców Interu pozostanie on na zawsze, zapamiętany jako wzór sprawiedliwego i wspaniałego mężczyzny.
Sandro Mazzola (ur. 8 listopada 1942)
Sandro Mazzola jest synem tragicznie zmarłego Valentino Mazzoli, wielkiego piłkarza i kapitana Torino, który tragicznie zmarł wraz z resztą jego drużyny w katastrofie lotniczej w 1949 roku, oraz bratem Ferruccio także grającego niegdyś zawodowo w piłkę. Mazzola był jednym z najlepszych piłkarzy Interu lat 60' i 70', całą swoją karierę związał z ekipę Nerazzurrich. Grał na pozycji ofensywnego pomocnika pod okiem jednego z najsławniejszych trenerów mediolańskiej ekipy - Helenio Herrery.
18-letni Mazzola zadebiutował w barwach Interu 10 czerwca 1960 roku w dotkliwie przegranym 9:1 spotkaniu z Juventusem. Porażka była tak wysoka ze względu na protest prezydenta naszej drużyny - Angelo Morattiego, który nakazał trenerowi wystawić skład złożony tylko z graczy Primavery, gdyż protestował przeciwko konieczności powtórzenia meczu z ekipą "Starej Damy", który pierwotnie został zakończony walkowerem na korzyść Nerazzurrich. Sandro pokazał się w swoim debiucie z bardzo dobrej strony i zdobył jedyną bramkę dla naszej drużyny strzałem z rzutu karnego. Gol ten dał utalentowanemu Włochowi przepustkę do pierwszego zespołu Interu, w którym już dwa lata później występował regularnie i był jednym z najważniejszych ogniw. Włoski piłkarz zdobył dla Nerazzurrich 116 bramek w 418 ligowych spotkaniach, w Puchrze Włoch zaliczył 80 występów strzelając 24 gole, a na europejskich boiskach rozegrał 67 spotkań trafiając w nich 20 razy do siatki. W sumie Mazzola reprezentował nasz zespół w 565 spotkaniach, w których zdobył 160 goli. Wraz z Interem Mazzola czterokrotnie zdobył Scudetto(1963, 1965, 1966, 1971), dwa Puchary Mistrzów(1964, 1965) i dwa Puchary Interkontynentalne(1964, 1965), a w 1965 roku został on także królem strzelców Serie A.
Dobra szybkość, świetna technika i przebiegłość otworzyły Mazzoli drogę do reprezentacji Włoch, w której zagrał 70 razy i zdobył 22 bramki. Pierwszy mecz w koszulce Azzurrich Sandro rozegrał przeciwko Brazylii 12 maja 1963r., kiedy miał zaledwie 20 lat. Wziął on udział w trzech Mundialach w latach 1966, 1970 i 1974, w 1970 roku został vice-mistrzem świata wraz z resztą drużyny. Na koncie Mazzoli jest także Mistrzostwo Europy z 1968 roku.
Sandro Mazzola był dyrektorem sportowym Interu od 1995 roku do 2003, kiedy to został zastąpiony przez parę Marco Branca-Gabriele Oriali. Aktualnie komentuje on dla telewizji Rai spotkania reprezentacji Włoch.
Giuseppe Bergomi (ur. 22 grudnia 1963)
Giuseppe Bergomi urodził się w Mediolanie i całą swoją piłkarską karierę związał z Interem Mediolan. Środkowy obrońca zadebiutował w barwach Nerazzurrich mając zaledwie 17 lat. Było to w sezonie 1980/81, a Inter grał wtedy z Juventusem w Pucharze Włoch. Już dwa lata później, Enzo Bearzot - trener reprezentacji Włoch - zabrał Bergomiego na Mistrzostwa Świata do Hiszpanii. Włosi zdobyli tam pierwsze miejsce i cały Świat poznał młodego środkowego obrońcę. W pamięci kibiców zapadła wspaniała gra Bergomiego w finale tego turnieju, w którym wyłączył z gry zmienionego w przerwie Rummennige.
Niestety na boiskach Serie A, Bergomi nie mógł pochwalić się zbyt wieloma trofeami. W 1982 roku zdobył z Interem Puchar Włoch, ale na następne ważne zwycięstwo musiał czekać aż do 1989 roku, kiedy Nerazzurri pod wodzą Trappatoniego zdobyli Scudetto. W następnych latach zdobył jeszcze Superpuchar Włoch i trzykrotnie Puchar Włoch. Beppe zagrał cztery razy w Mistrzostwach Świata (82, 86, 90, 98) i raz w Mistrzostwach Europy (88).
Bergomi jest rekordzistą Interu pod względem rozegranych meczy. Zagrał razem w 758 spotkaniach, strzelił 28 goli. Dzierży także rekord Interu w ilości występów w Serie A, na który składa się 519 występów. Ostatnie spotkanie w barwach Interu zagrał 23 maja 1999 roku, a Inter wygrał z Bologną 3-1. Beppe spędził w Interze 20 wspaniałych sezonów. W marcu 2004 roku Pele wytypował go do listy 125 najlepszych żyjących piłkarzy Świata.
Walter Zenga (28.04.1960 r.)
Walter Zenga urodził się 28 kwietnia 1960 roku w Mediolanie. Ten utalentowany bramkarz od dziecka był związany z Interem, jako młody chłopiec ciężko trenował w szkółkach juniorskich nerazzurrich. Zenga pierwszy zawodowy kontrakt, który wiązał go z seniorską drużyną Interu podpisał jednak dopiero w 1983 roku. We wcześniejszym okresie Walter był wypożyczany(min.Savona, Salernitana),aby nabrać obycia i zostać pierwszym bramkarzem naszego klubu na długie lata. W czasach w których nerazzurri stawiali na obcokrajowców Zenga był prawdziwą dumą włoskich tifosich Interu. W swojej zawodniczej karierze był bramkarzem bardziej skocznym niż szybkim, charakteryzował się świetnym wybiciem i długim lotem wzdłuż lini bramkowej, potrafił w ten sposób bronić najtrudniejsze piłki. Jednak Zenga na sukcesy w swoim ukochanym klubie musiał czekać długo, gdyż dopiero w 1989 roku mógł się cieszyć z Mistrzostwa Włoch, było to jego pierwsze i ostatnie Scudetto. Również w 1989 roku nasz były bramkarz wzniósł w górę Superpuchar Włoch. Na arenie europejskiej Zendze z Interem również nie wiodło się najlepiej, a na pierwsze kontynentalne trofeum musiał czekać, aż osiem lat, kiedy to w 1991 roku nerazzurri zdobyli Puchar Uefa. Nasz klub z Walterem Zengą między słupkami, potrafił wygrać jeszcze tylko jeden znaczący turniej, a mianowicie powtórzyć wyczyn z 1991 roku i po raz drugi sięgnąć po Puchar Uefa.
Zenga w reprezentacji: Walter swój debiut w bramce narodowej reprezentacji Italii zaliczył w wieku 26 lat, w roku 1986, od tamtej pory był golkiperem numer 1 w "Squadra Azzurra". W reprezentacji swojego kraju Zenga wystąpił 58 razy. Nasz były bramkarz ustanowił mundialowy rekord minut bez puszczonej bramki. Walter zachował czyste konto przez 516 minut na MŚ 1990, bliski poprawienia tego wyczynu był Gianluigi Buffon podczas mundialu w 2006 roku.
Walter Zenga opuścił Inter Mediolan w 1994 roku. Podczas letniego mercato związał się kontraktem z Sampdorią. Włoski golkiper występował również w Padovie, oraz New England Revolution Boston. Zenga po zakończeniu piłkarskie kariery zajął się fachem trenerskim, ostatnio był on menadżerem serbskiego klubu: Crvena Zvezda Belgrad
Walter Zenga zaliczył w barwach nerazzurrich 473 występy, w tym 328 w Serie A, 71 w europejskich pucharach, oraz 74 w Coppa Italia.
Lothar Matthaus (21.03.1961)
Lothar Matthaus urodził się 21 marca 1961 roku w Herzogenaurach, i właśnie w tym niemieckim mieście rozpoczął swoją wielką piłkarską kariere. Przez wiele ciężkich lat Matthaus grał dla amatorskiego klubu piłkarskiego w Herzogenaurach. W końcu został dostrzeżony przez Borussie Monchengladbach, dla której stał się niezastąpiony, niestety z tym klubem nic nie osiągnął. Wkrótce jednak po jeszcze młodego Matthausa zgłosił się bawarski Bayern Monachium, w którym Lothar Mattheus w bardzo szybkim czasie stał się pierwszoplanową postacią. Z Bayern niemiecki piłkarz zdobył 3 tytuły mistrza RFN(trzy pod rząd), jednak jak sam twierdził chciał spróbować czegoś nowego i wieku 27 lat trafił do Mediolanu, jego nowym pracodawcą został Inter Mediolan. Dla ekipy nerazzurrich Matthaus był niezastąpiony i głównie dzięki termu, szybkiemu i bardzo skutecznemu zawodnikowi Inter zdobył ostatnie jak dotychczas Scudetto, było to w roku 1989. Lothar Mattheus w czarno-niebieskiej koszulce sięgnął jeszcze tylko po jedno trofeum Puchar Uefa w 1991 roku. Warto odnotować, iż w trakcie pobytu w Interze Matthaus został nagrodzony indywidualnie, w 1990 roku uznano go najlepszym piłkarzem Europy i Świata. Ten świetny reżyser gry pożegnał się z Interem w 1991 roku, po 4 latach spędzonych w Mediolanie, postanowił powrócić do swojego ukochanego Bayernu. Również po powrocie do "bawarczyków" Lothar odnosił sukcesy, w 1996 roku sięgnął po Puchar Uefa, czterokrotnie został mistrzem już zjednoczonych Niemiec, oraz dwa razy zdobył Puchar Niemiec. W wieku 39 lat Lothar Mattheus wyjechał do USA by w barwach New York Metostars zagrać ostatni swój sezon i zakończyć karierę piłkarską. Jednak wspaniały niemiecki piłkarz nie potrafił pożegnać się z futbolem i został trenerem, ostatnimi laty pracował w Partizanie Belgrad, oraz Dinamie Bukareszt.
Matthaus w reprezentacji: Zadebiutował 14 czerwca 1980 roku kiedy to jego rodzime RFN zwyciężyło 3:2 w meczu przeciwko Holandii. Sukcesów reprezentacyjnych Matthaus miał co nie miara, został mistrzem Europu w 1980 roku, a po upływie kolejnych 10 lat piłkarskiej kariery w 1990 r. mógł tryumfalnie wznieść Puchar Świata.
Lothar Matthaus zaliczył w barwach nerazzurrich 153 występy zdobywając 53 gole, w tym 115 meczy w Serie A(40 goli), 21 w europejskich pucharach(6 goli), 17 w Coppa Italia(7 goli)
Andreas Brehme (ur. 9 listopada 1960)
Jednym z najlepszych lewych obrońców wszechczasów w europejskim futbolu był wielokrotny reprezentant Niemiec Andreas Brehme. Kariera Niemca rozpoczęła się od dwóch małych klubów - Barmbeck Uhlenhorst i FC Saarbrücken, w których grał zanim dołączył do Kaiserslautern. W barwach tego zespołu młody piłkarz dzięki dobrym występom wywalczył miejsce w kadrze narodowej, w której występował nieustannie przez dziesięć lat począwszy od 1984 roku. Następnym pracodawcą Niemca był Bayern Monachium, wraz z tym zespołem Andreas zdobył Mistrzostwo Niemiec. Do mediolańskiego Interu Brehme przeszedł w 1988 roku wraz z dwoma kolegami z reprezentacji - Klinsmann i Matthäusem. Solidny obrońca, który potrafił grać obiema nogami już w debiucie w ekipie Nerazzurrich przeciwko Parmie został doceniony przez fachowców i zebrał bardzo dobre oceny.
Brehme spędził w Interze cztery sezony w latach 1988-1992, które były jednymi z najlepszych w całej jego karierze. Doskonały piłkarz, który lubił dośrodkowywać piłki z lewej nogi i robił to idealnie na głowy napastników, a strzały na bramke rywala oddawał z prawej nogi, zdobył w przeciągu czterech lat wraz z zespołem Nerazzurrich kilka cennych trofeów. Najważniejszym z nich zapewne jest Scudetto wywalczone w 1989 roku, ale bardzo ważne były także Superpuchar Włoch zdobyty w następnym sezonie oraz Puchar UEFA z 1991 roku. W Serie A Niemiec wystąpił 116 razy i zdołał strzelić 11 bramek. W Pucharze Europy Brehme zagrał 19 razy, podobnie jak w Pucharze Włoch, w którym dodatkowo zaliczył jedno trafienie. Podczas swojej przygody z Interem rozegrał on łącznie w 156 spotkaniach i zdobył 12 bramek.
Już miesiąc po reprezentacyjnym debiucie Brehme pojechał na Mistrzostwa Europy, jednak nie był to udany turniej zarówno dla piłkarza jak i dla całego niemieckiego zespołu, gdyż zachodni sąsiedzi Polski odpadli już w pierwszej rundzie. Po tej wpadce trener kadry Franz Beckenbauer gruntownie przebudował swój zespół przed Mundialem w Meksyku w 86 roku, jednak defensor Bayernu Monachium miał w niej nadal pewne miejsce. Andreas grał wyśmienicie w trakcie całego turnieju, w półfinale strzelił bramke w meczu przeciwko Francji, a w spotkaniu finałowym z Argentyną po jego dwóch dośrodkowaniach z rzutów rożnych padły bramki dla Niemców, jednak nie wystarczyło to do końcowego sukcesu, gdyż drużyna z Ameryki Południowej wygrała 3:2. Cztery lata później doświadczenie zebrane na włoskich boiskach bardzo przydało się Brehme, ponieważ Mistrzostwa Świata odbywały się właśnie na Półwyspie Apenińskim, gdzie Niemcy sięgnęli po złoty medal. Obrońca Interu, który bardzo dobrze radził sobie podczas tego Mundialu rozegrał kilka spotkań na swoim stadionie - San Siro. Brehme zdobył w trakcie turnieju trzy bramki, a w tym tą najważniejszą zdobytą strzałem z rzutu karnego na pięć minut przed końcem spotkania finałowego, dzięki której Niemcy zrewanżowali się Argentynie za porażke poniesioną przed czterema laty. Brehme pojechał także na Mistrzostwa Świata w 1994 roku do USA, jednak nie zdołał zdobyć medalu, gdyż Niemcy odpadli w ćwierćfinale po porażce z Bułgarią.
W 1992 roku zawodnik opuścił Inter i wyjechał do Hiszpanii, aby spróbować swoich sił w Primera Division. Jednak decyzja o przejściu do Realu Saragossa nie była najlepsza, gdyż spędził on tam tylko jeden sezon, który nie należał do udanych. Brehme szybko wrócił do ojczyzny, w której ponownie zasilił Kaiserslautern, gdzie błyskawicznie się odrodził i wywalczył Puchar Niemiec, a później także Mistrzostwo w 1998 roku, kiedy miał 37 lat. W krótkim czasie zdobyciu tytułu Mistrza Niemiec Andreas Brehme postanowił zakończył piłkarską karierę.
Karl-Heinz Rummenigge (ur. 25.09.1955r.)
Karl-Heinz Rummenigge urodził się 25 września 1955 roku w Lipsku. Jego pozycja na boisku to środkowy napastnik, był on w tym fachu jednym z najlepszych w latach 80. Swoją piłkarską karierę rozpoczynał w Borussi Lipsk. Po kilku latach spędzonych w klubie ze swojego miasta postarał się o niego Bayern Monachium. W 1974 roku Rummenigge dołączył do "Bawarczyków", z Bayernem Karl odnosił swoje największe sukcesy, przez 14 lat gry w tym klubie(1974-1984) ten utalentowany napastnik zdobył: 2 mistrzostwa RFN, Puchar RFN, 2 Puchary Mistrzów oraz został trzy krotnym królem strzelców Bundesligi, łącznie w niemieckiej ekstraklasie zdobył 162 gole w 310 meczach. Po długich latach spędzonych w Bayernie Monachium Karl zapragnął świeżości i mając 29 lat przeszedł do naszego Interu. W barwach czarno-niebieskich jednak nie wiodło mu się najlepiej, w lidze Inter plasował się na dalszy pozycjach, o sukcesach w Europejskich Pucharach nie mogło być mowy. Jednak Karl-Heinz Rummenigge na zawsze pozostanie legendą naszego klubu, gdyż mało który piłkarz był w stanie strzelić dla nas tyle ważnych i pięknych bramek. W roku 1987 ten utalentowany napastnik opuścił nasz klub, podpisał on kontrakt z Servette Genewa. W tym klubie w 1989 roku Karl Heinz Rummenige zakończył swoją piłkarską karierę.
Karl-Heinz Rummenige w reprezentacji: W reprezentacji Niemiec w latach 1976-86 rozegrał 95 spotkań i strzelił 45 bramek. Trzykrotnie brał udział w MŚ (78, 82, 86), z Hiszpanii oraz Meksyku przywożąc srebrny medal. Mistrz Europy '80. Wielokrotny kapitan reprezentacji RFN.
Rummenige w barwach nerazzurrich zaliczył 107 występów strzelając 42 bramki, w tym 64 występy w Serie A(24 gole), 23 w Europejskich Pucharach(9 goli), 20 w Coppa Italia(9 goli). Karl-Heinz Rummenige po dzień dzisiejszy jest związany ze swoim ukochanym Bayernem, a mianowicie pełni tam funkcje dyrektora generalnego.
Jurgen Klinsmann (ur. 30.07.1964)
Jurgen Klinsmann urodził się 30 lipca 1964 roku. Piłkarską karierę rozpoczynał w niemieckim półamatorskim klubie Goppingen, jednak długo nie zagrzał tam miejsca, gdyż bardzo szybko został zauważony przez scoutów VFB Stuttgart, wkońcu trafił do tego klubu mając zaledwie 20 lat. W ekipie ze Stuttgartu Klinsmann spędził 5 lat, ale nie odniósł żadnych sukcesów. Popularny Klinsi pragnął spróbować w swoim życiu czegoś nowego i w 1989 roku trafił do Interu Mediolan. Był to chyba zbawienny transfer dla naszego klubu, gdyż już w pierwszym sezonie Jurgena na "San Siro" nerazzurri zdobyli Scudetto, niestety jak dotychczas ostatnie. Mówiono wtedy, iż ten tytuł wygrał dla nas właśnie Klinsmann. Kolejną ważną datą w życiu Jurgena był rok 1991, kiedy to w czarno-niebieskiej koszulce mógł tryumfalnie wznieść w górę Puchar Uefa. Niestety już w 1992 roku Klinsi nie potrafił dogadać się z naszymi władzami co do nowego kontraktu i postanowił opuścić Inter. Wybrał AS Monaco, jednak w dwóch sezonach spędzonych we Francji nie odniósł żadnego sukcesu i został sprzedany do brytyjskiego Tottenhamu, a po kolejnym słabym sezonie powrócił do Niemiec, tym razem do Bayernu. W bawarskim zespole Klinsmann spędził 3 lata i w 1997 roku odniósł kolejny sukces, zdobył mistrzostwo Niemiec. Bujna kariera niemieckiego snajpera tym razem sprowadziła go z powrotem do Italii, tym razem Jurgen zaczął grać w Sampdorii Genua, ale był to początek końca piłkarskiej kariery Niemca. Ostatecznie Jurgen Klinsmann pożegnał się z kopaniem piłki w 1998 roku, grając ponownie w barwach Tottenhamu Hotspur.
Jurgen Klinsmann w reprezentacji: Zadebiutował 12 grudnia 1987 roku w spotkaniu przeciwko Brazylii. Dla reprezentacji zagrał 107 meczy strzelając aż 47 bramek. Największym sukcesem Klinsmanna są tytuły Mistrza Świata(1990r.), oraz Mistrza Europy(1996r.)
Klinsmann w barwach nerazzurrich rozegrał 123 mecze strzelając 40 bramek, w tym 95 spotkań(34 gole) w Serie A, 15 w Europejskich Pucharach(3 gole), 13 w Coppa Italia(3 gole). Jurgen Klinsmann ostatnio był selekcjonerem Niemieckiej reprezentacji narodowej, jednak po mundialu, na którym jego zespół zajął 3 miejsce odszedł z kadry.
Da Costa Jair (ur. 09.07.1940)
Da Costa Jair urodził się 9 lipca 1940r. w Sao Paolo. Brazylijski napastnik obdarzony niesamowitą szybkością przeszedł do Interu po wygranych przez jego reprezentacje Mistrzostwach Świata w 1962 roku z południowoamerykańskiego klubu Portuguesa-SP i już w pierwszym sezonie stał się czołowym napastnikiem ekipy Nerazzurrich. Jair grał dla Interu od 1962 roku do 1967, kiedy to przeniósł się do AS Romy, aby rok później znów związać się z naszym zespołem, z którym pożegnał się na stałe w 1972r. i wrócił do Brazylii, aby w FC Santosie zakończyć karierę u boku Pele.
W Serie A Brazylijczyk wystąpił dla naszego klubu 199 razy i zdobył 53 bramki, w Pucharze Włoch zaliczył 16 spotkań i 4 trafienia, natomiast w europejskich pucharach zagrał 45 razy i strzelił 12 goli. Podsumowując Jair w przeciągu dziewięciu lat reprezentował Inter 256 razy i 69 razy udało mu się pokonać bramkarza rywali. Reprezentant Canarinhos zdobył wraz z zespołem Nerazzurrich cztery Mistrzostwa Włoch(1963, 1965, 1966, 1971), dwa Puchary Europy(1964, 1965) i dwa Puchary Interkontynentalne(1964, 1965), do jego sukcesów należy także dopisać wspomniany już złoty medal na Mundialu w 1962 roku.
Istvan Nyers (1924-2005)
Istvan Nyers urodził się 25 maja w Merlebech na Węgrzech. Swoją kariere piłkarską rozpoczął w 1945 w Ujpest Budapeszt, z którym dwa razy z rzędu zdobył tytul Mistrza Kraju. Ten utalentowany napastnik miał okazje zagrać w swojej reprezentacji narodowej tylko dwa razy latach 1945-1946, gdyż miał on status repatriant, i w tym miejscu należy wspomnieć, iż Istvan wychował się we Francji, a ówczesne władze Węgier nie pozwoliły takim zawodnikom na występy w kadrze narodowej. Nyers po sezonie 45/46 przeniósł się czeskiej Viktorii Zizkov, jednak przygoda z tym klubem trwała kilka miesięcy, a Istvan już na stałe zadomowił się w klubach zachodniej Europy. Grał we Francji(Stade Francais Paryż), a od 1948 roku w Interze Mediolan. Nyers stał się legendą nerazzurrich, w barwach naszego klubu świętował swoje największe sukcesy, dwukrotne mistrzostwo Włoch (1953, 1954), oraz koronę króla ligowych strzelców (26 bramek w sezonie 1948/1949). Węgierski super snajper spędził w Interze sześć pięknych lat, a do dnia dzisiejszego wymieniany jest obok Meazzy za najlepszego strzelca w historii Interu. Istvan opuścił Mediolan w 1954 roku, kiedy to przeniósł się do szwajcarskiego Servette Genewa, nie zagrzał on tam zbyt długo miejsca, gdyż po sezonie w Alpach powrócił do Serie A, aby zakończyć swoją karierę w Rzymskiej Romie. Zakończył karierę zawodniczą w końcu lat 50.
Istvan Nyers w Interze rozegrał 182 mecze strzelając w nich aż 133 bramki.(tylko Serie A)
Ten doskonały napastnik niestety zmarł w 2005 roku.
Ivan Zamorano (ur. 18.01.1967)
Ivan Zamorano urodził się 18 stycznia 1967 roku w Colonii de Maipu w Chile. Swoją karierę rozpoczynał w amatorskim klubiku Cobreandino, pierwszy mecz w ich barwach rozegrał w 1986 roku, jednak niezabawił tam długo, gdyż jescze przed końcem swojego pierwszego piłkarskiego sezonu trafił do jednej z najlepszych Chilijskich drużyn: Cobresalu. Kariera tego zawodnik toczyła się niezwykle szybko, w Combresalu Zamorano grał jedynie 1.5 sezonu, zdobywając Puchar Kraju. W 1998 roku Ivan Zamorano gwiazda w Chile, mniej znany na Świecie, dostał propozycje kontraktu z Szwajcarskiego St. Gallen, napastnik nie wahał się ani chwili i po kilku dniach zamieszkał w Alpach. Nie był to jednak klub który spełniałby marzenia gwiazdy, Zamorano po kolejnych dwóch latach trafił na Półwysep Ibyryjski by stać się czołową postacią Fc Sevilla. Jednak nie była to drużyna stworzona do sukcesów, mimo, że Zamorano strzelał w niej bramkę za bramką, nie podnosiło to rangi klubu, z którym "Ivan Groźny" nie zdobył żadnego trofeum. Po dwóch latach gry w Sevilli po tego supersnajpera niespodziewanie zgłosił się sam Real Madryt. Właśnie w Królewskich popularny "Bam Bam" mógł wznosić swoje pierwsze trofea: Puchar Hiszpanii(1993), Super Puchar Hiszpanii(1993), Super Puchar Europy(1994), mistrzostwo Hiszpanii(1995), oraz tytuł Króla Strzelców Primera Division. Zamorano po 4 obfitych sezonach spędzony w Realu, postanowił opuścić ten klub i przenieść się do Serie A.W 1996 roku wybrał nasz Inter i bardzo szybko stał się główną postacią nerazzurrich, jednak tu nie wiodło mu się, aż tak świetnie jak w Realu, Internazionale rok po roku nie zachwycali zajmując dalsze miejsca w tabeli. Na pierwszy i zarazem ostatni sukces w czarno-niebieskiej koszulce Ivan musiał czekać do roku 1998, kiedy to w ataku wraz z Ronaldo zawojowali piłkarską Europe, zdobywając Puchar Uefa. Ivan Zamorano spędził w Interze 4 piękne lata, po czym jego kariera zatoczyła koło, "Bam Bam" powrócił do Chile, by grać dla Colo - Colo i w tym klubie zakończyć swoją niesamowitą kariere. Do opisu kariery Zamorano w Interze warto jeszcze dodać pewną ciekawostkę - nosił on na plecach numer 1+8, gdyż po przyjściu do naszego zespołu Ronaldo musiał on rozstać się ze swoją ukochaną 'dziewiątką'.
Ivan Zamorano w reprezentacji: Zadebiutował 19 czerwca 1987 roku w wygranym 3:1 spotkaniu przeciwko Peru. "Ivan Groźny" z reprezentacją narodową Chile nie odniósł żadnego sukcesu, jednak w 69 meczach zdobył, aż 34 bramki. Zamorano w barwach Interu zaliczył 149 występów strzelając 41 bramek, w tym 102 występy w Serie A(27 goli), 29 w Europejskich Pucharach(7 goli), 18 w Coppa Italia(7 goli).
Roberto Baggio (ur. 18.02.1967)
Roberto Baggio urodzony 18 lutego 1967 roku w Caldogno, występował na pozycji napastnika. Swoją kariere piłkarską rozpoczynał w Vincenzie(Serie C) w 1981 roku. W trzeciej lidze włoskiej Baggio spędził ładnych kilka lat, gdyż dopiero w sezonie 85\86 awansował do Serie B, jednak w lidze tej nie zagrał, gdyż wykupiła go Fiorentina. Swój debiut w Serie A młody Baggio zaliczył w spotkaniu Fiorentina - Sampdoria 21 września 1986 roku. Pierwszą bramke w Serie zdobył dopiero pod koniec sezonu w spotkaniu przeciwko Napoli. W następnym sezonie Roberto święcil swoje pierwsze mini sukcesy, w barwach drużyny z Florencji zaliczyl 9 trafień i otrzymał powołanie do kadry Włoch. W kolejnym sezonie 88/89 Baggio prowadził Fiorentine od zwycięstwa do zwycięstwa, aż do finału Pucharu Uefa, gdzie uległ Juventusowi. W 1990 roku Baggio zdobywa brązowy medal na Mistrzostwach Świata. W tym samym okresie Roberto podpisuje kontrakt z Juventusem Turyn i w tym miejscu rozpoczyna się jego wielka kariera klubowa, w 1993 roku zdobywa wraz ze "Starą Damą" pierwsze trofeum - Puchar Uefa. W rok po tym zdarzeniu Baggio jedzie na Mundial do U.S.A. Był prawdziwym liderem włoskiej reprezentacji. Zdobył w turnieju pięć bramek (jedną z Hiszpanią i po dwie z Nigerią i Bułgarią). Włosi dotarli do finału, w którym czekała na nich Brazylia. Po 120 minutach gry bramki nie padły i mecz rozstrzygnąć miały rzuty karne. Baggio strzelał decydującą jedenastkę dla "Azzurrich", lecz fatalnie spudłował i Mistrzami Świata zostali "Canarinhos". To "pudło" na trwale zapisało się w historii światowego futbolu. W 1995 roku Roberto Baggio zdobywa swoje pierwsze w karierze Scudetto, był jeszcze wtedy zawodnikiem Juventusu, jednak kiedy zarząd tego klubu chcial radykalnie zmniejszyć jego pensje zdecydował się odejść do naszych lokalnych rywali Ac Milanu. W czarno - czerwonych barwach również zdobył "Scudetto", tak naprawde jego ostatnie prawdziwe trofeum. Po krótkiej przygodzie z Milanem, Włoch przeniósł się do Bolonii w której barwach zdobył 22 bramki w sezonie i otrzymał powołanie na swój trzeci Mundial. Podczas tej imprezy Baggio grywał regularnie, a Włosi odpadli w ćwierćfinale przegrywając po "jedenastkach" z późniejszymi mistrzami świata Francuzami, Roberto tym razem wykorzystal swojego karnego. Po trzecich w swojej karierze Mistrzostwach Świata przeniósł się do Interu, w którym miał tworzyć super duet z Ronaldo, jednak w naszym klubie grał dwa lata. Inter jest klubem, w którym, ze wszystkich w których na przestrzeni swojej kariery w Serie A grał Baggio, piłkarz strzelił najmniej bramek, chociaż początki były nienajgorsze. Ten supersnajper strzelił bowiem dwie bramki Realowi Madryt w grupowym meczu Ligi Mistrzów będąc w tym meczu tylko zmiennikiem. W tych rozgrywkach Nerazzurri odpadli jednak w ćwierćfinale, a sezon ligowy zakończyli na słabym 8. miejscu. Wkrótce trenerem Interu został Lippi i Baggio stracił miejsce w pierwszym składzie. Jednak mimo nienajlepszych występów w naszej druzynie zasłużył on na miano Legendy Interu, chociażby za samo nazwisko. W 2000 roku Baggio opuścił Inter i przeniósł się do Brescii, w której to koszulce gral przez 4 lata, aż do końca swej zawodniczej kariery.
Roberto Baggio w reprezentacji: W narodowych barwach rozegrał 56 meczów, w których strzelił 27 goli. Ostatni pożegnalny występ w reprezentacji zaliczył 28 kwietnia 2004 roku w meczu przeciwko Hiszpanii.
W barwach Interu Roberto wystąpił 59 razy strzelając 17 bramek.
Trenerzy
2010/11 Rafael Benitez
2009/10 Jose Mourinho
2008/09 Jose Mourinho
2007/08 Roberto Mancini
2006/07 Roberto Mancini
2005/06 Roberto Mancini
2004/05 Roberto Mancini
2003/04 Hector Cuper - Corrado Verdelli - Alberto Zaccheroni
2002/03 Hector Cuper
2001/02 Hector Cuper
2000/01 Marcello Lippi - Marco Tardelli
1999/00 Marcello Lippi
1998/99 Luigi Simoni - Mircea Lucescu - Luciano Castellini - Roy Hodgson
1997/98 Luigi Simoni
1996/97 Roy Hodgson - Luciano Castellini
1995/96 Ottavio Bianchi - Luis Suarez - Roy Hodgson
1994/95 Ottavio Bianchi
1993/94 Osvaldo Bagnoli - Giampiero Marini
1992/93 Osvaldo Bagnoli
1991/92 Corrado Orrico - Luis Suarez
1990/91 Giovanni Trapattoni
1989/90 Giovanni Trapattoni
1988/89 Giovanni Trapattoni
1987/88 Giovanni Trapattoni
1986/87 Giovanni Trapattoni
1985/86 Ilario Castagner - Mario Corso
1984/85 Ilario Castagner
1983/84 Luigi Radice
1982/83 Rino Marchesi
1981/82 Eugenio Bersellini
1980/81 Eugenio Bersellini
1979/80 Eugenio Bersellini
1978/79 Eugenio Bersellini
1977/78 Eugenio Bersellini
1976/77 Giuseppe Chiappella
1975/76 Giuseppe Chiappella
1974/75 Luis Suarez
1973/74 Helenio Herrera - Enea Masiero
1972/73 Giovanni Invernizzi - Enea Masiero
1971/72 Giovanni Invernizzi
1970/71 Heriberto Herrera - Giovanni Invernizzi
1969/70 Heriberto Herrera
1968/69 Alfredo Foni
1967/68 Helenio Herrera
1966/67 Helenio Herrera
1965/66 Helenio Herrera
1964/65 Helenio Herrera
1963/64 Helenio Herrera
1962/63 Helenio Herrera
1961/62 Helenio Herrera
1960/61 Helenio Herrera
1959/60 Aldo Campatelli - Camillo Achilli - Giulio Cappelli
1958/59 Giuseppe Bigogno - Aldo Campatelli
1957/58 John Carver
1956/57 Annibale Frossi - Luigi Ferrero - Giuseppe Meazza
1955/56 Aldo Campatelli - Giuseppe Meazza
1954/55 Alfredo Foni
1953/54 Alfredo Foni
1952/53 Alfredo Foni
1951/52 Aldo Olivieri
1950/51 Aldo Olivieri
1949/50 Giulio Cappelli
1948/49 John David Astley - Giulio Cappelli
1947/48 Giuseppe Meazza - Carlo Carcano
1946/47 Carlo Carcano - Nino Nutrizio - Giuseppe Meazza
1945/46 Carlo Carcano
1942/43 Giovanni Ferrari
1941/42 Ivo Fiorentini
1940/41 Giuseppe Peruchetti - Italo Zamberletti
1939/40 Tony Cargnelli
1938/39 Tony Cargnelli
1937/38 Armando Castellazzi
1936/37 Armando Castellazzi
1935/36 Gyula Feldmann - Albino Carraro
1934/35 Gyula Feldmann
1933/34 Arpad Veisz
1932/33 Arpad Veisz
1931/32 Istvan Toth
1930/31 Arpad Veisz
1929/30 Arpad Veisz
1928/29 Joszef Viola
1927/28 Arpad Veisz
1926/27 Arpad Veisz
1925/26 Paolo Schiedler
1924/25 Paolo Schiedler
1923/24 Bob Spotishwood
1922/23 Bob Spotishwood
1919/20 Francesco Mauro - Nino Resegotti
1914/15 Virgilio Fossati
1913/14 Virgilio Fossati
1912/13 Virgilio Fossati
1911/12 Virgilio Fossati
1910/11 Virgilio Fossati
1909/10 Virgilio Fossati
2009/10 Jose Mourinho
2008/09 Jose Mourinho
2007/08 Roberto Mancini
2006/07 Roberto Mancini
2005/06 Roberto Mancini
2004/05 Roberto Mancini
2003/04 Hector Cuper - Corrado Verdelli - Alberto Zaccheroni
2002/03 Hector Cuper
2001/02 Hector Cuper
2000/01 Marcello Lippi - Marco Tardelli
1999/00 Marcello Lippi
1998/99 Luigi Simoni - Mircea Lucescu - Luciano Castellini - Roy Hodgson
1997/98 Luigi Simoni
1996/97 Roy Hodgson - Luciano Castellini
1995/96 Ottavio Bianchi - Luis Suarez - Roy Hodgson
1994/95 Ottavio Bianchi
1993/94 Osvaldo Bagnoli - Giampiero Marini
1992/93 Osvaldo Bagnoli
1991/92 Corrado Orrico - Luis Suarez
1990/91 Giovanni Trapattoni
1989/90 Giovanni Trapattoni
1988/89 Giovanni Trapattoni
1987/88 Giovanni Trapattoni
1986/87 Giovanni Trapattoni
1985/86 Ilario Castagner - Mario Corso
1984/85 Ilario Castagner
1983/84 Luigi Radice
1982/83 Rino Marchesi
1981/82 Eugenio Bersellini
1980/81 Eugenio Bersellini
1979/80 Eugenio Bersellini
1978/79 Eugenio Bersellini
1977/78 Eugenio Bersellini
1976/77 Giuseppe Chiappella
1975/76 Giuseppe Chiappella
1974/75 Luis Suarez
1973/74 Helenio Herrera - Enea Masiero
1972/73 Giovanni Invernizzi - Enea Masiero
1971/72 Giovanni Invernizzi
1970/71 Heriberto Herrera - Giovanni Invernizzi
1969/70 Heriberto Herrera
1968/69 Alfredo Foni
1967/68 Helenio Herrera
1966/67 Helenio Herrera
1965/66 Helenio Herrera
1964/65 Helenio Herrera
1963/64 Helenio Herrera
1962/63 Helenio Herrera
1961/62 Helenio Herrera
1960/61 Helenio Herrera
1959/60 Aldo Campatelli - Camillo Achilli - Giulio Cappelli
1958/59 Giuseppe Bigogno - Aldo Campatelli
1957/58 John Carver
1956/57 Annibale Frossi - Luigi Ferrero - Giuseppe Meazza
1955/56 Aldo Campatelli - Giuseppe Meazza
1954/55 Alfredo Foni
1953/54 Alfredo Foni
1952/53 Alfredo Foni
1951/52 Aldo Olivieri
1950/51 Aldo Olivieri
1949/50 Giulio Cappelli
1948/49 John David Astley - Giulio Cappelli
1947/48 Giuseppe Meazza - Carlo Carcano
1946/47 Carlo Carcano - Nino Nutrizio - Giuseppe Meazza
1945/46 Carlo Carcano
1942/43 Giovanni Ferrari
1941/42 Ivo Fiorentini
1940/41 Giuseppe Peruchetti - Italo Zamberletti
1939/40 Tony Cargnelli
1938/39 Tony Cargnelli
1937/38 Armando Castellazzi
1936/37 Armando Castellazzi
1935/36 Gyula Feldmann - Albino Carraro
1934/35 Gyula Feldmann
1933/34 Arpad Veisz
1932/33 Arpad Veisz
1931/32 Istvan Toth
1930/31 Arpad Veisz
1929/30 Arpad Veisz
1928/29 Joszef Viola
1927/28 Arpad Veisz
1926/27 Arpad Veisz
1925/26 Paolo Schiedler
1924/25 Paolo Schiedler
1923/24 Bob Spotishwood
1922/23 Bob Spotishwood
1919/20 Francesco Mauro - Nino Resegotti
1914/15 Virgilio Fossati
1913/14 Virgilio Fossati
1912/13 Virgilio Fossati
1911/12 Virgilio Fossati
1910/11 Virgilio Fossati
1909/10 Virgilio Fossati
Ważne wydarzenia w histori klubu
1908
Na początku XX wieku, Inter F. C. i Milan A. C. nie mogły brać udziału w derbach Mediolanu, co zresztą dotyczyło także innych drużyn włoskich pochodzących z tego samego miasta. W tym czasie właściwie istniał tylko klub krykieta i piłki nożnej. Jednak nocą 9 marca 1908 roku, powstał "Internazionale Football Club of Milan". Klub ten nazywał się "Internazionale, ponieważ był otwarty dla graczy wszystkich narodowości, a nie tylko dla Włochów (pierwszym kapitanem był Manktl ze Szwajcarii). W składzie drużyny znaleźli się gracze powiązani wcześniej z Milan A.C. Tak właśnie narodził się Inter. Kolorami klubu były i są nadal: złoty, czarny i niebieski.
1910
Inter po raz pierwszy zdobył mistrzostwo Włoch. Kapitanem drużyny był wtedy Virgilio Fossati, który parę lat później zginął w Pierwszej Wojnie Światowej. Jednak nawet bez jego pomocy Inter ponownie sięgnął po mistrzostwo kraju w 1920 roku.
1930
Inter zmienił swoją nazwę i herb - wprowadzone zmiany zostały zarejestrowane przez Unię Sportu w Mediolanie (Milanese Unione Sportiva). Ambrosiana (bo taką nową nazwę przyjęli) zmieniła swój wizerunek. Nowy herb - białe tło, a na nim czerwony krzyż. Niebieski i czarny zostały jednak nadal dominującymi barwami klubu, a na stadionie rozbrzmiewały okrzyki "Forza Inter!". W grudniu 1932 roku klub dostał pozwolenie na używanie nazwy "Ambrosiana - Inter" (wcześniej nazywali się tylko "Ambrosiana"). Inter zdobył po raz trzeci mistrzostwo kraju.
1934
Były to dni Giuseppe Meazza. Przyczynił się on do sukcesów włoskiej drużyny podczas Mistrzostw Świata w 1934 i 1938 roku. Inter zdobył z jego pomocą po raz czwarty mistrzostwo kraju (1938) i pierwszy raz Puchar Włoch w 1939 roku.
1940
Inter zdobywa po raz piąty mistrzostwo kraju. Od lipca 1942 roku, klubem zarządza Carlo Masseroni. Przywrócona zostaje poprzednia nazwa klubu "Internazionale", a od października 1945 roku wszyscy nazywają go po prostu "Inter".
1947
Giuseppe Meaza zdobył dla Interu 224 bramki ze wszystkich 248. Mediolan nigdy go nie zapomni. Stadion na którym obecnie gra Internazionale, został odnowiony podczas Mistrzostw Świata "Italia '90", poprzez dobudowanie trzeciego pierścienia, dzięki któremu całkowita liczba miejsc zwiększyła się do 85 000 i nazwano go jego imieniem.
1953
Pierwsza połowa lat pięćdziesiątych stała pod znakiem takich gwiazd jak Armano i "Veleno" Lorenzi, jako Duńskich Wilków, Szweda "Nack" Skoglund, Węgra bez obywatelstwa - Nyers. Wspaniały napastnik i niepokonany bramkarz Giorgio Ghezzi zwany "Kamikaze" i surowe szkolenie pod okiem Alfredo Foni dało Interowi szóste mistrzostwo kraju, a siódme w 1954 roku.
1963
W sezonie '62/63 niebiesko-czarni rozpoczęli swoją wielką erę. Menedżerem jest Angelo Moratti, trenerem Helenio Herrera, a w pierwszej linii niezapomniani: Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, Mazzola, Milani (Domenghini), Suarez, Corso. Zdobycie pierwszego miejsca w lidze oznaczało ósme z kolei mistrzostwo kraju. W 1964 roku Inter wygrał z Realem Madryt 3-1 i zdobył swój pierwszy Puchar Mistrzów. Jakkolwiek dziesięć dni później Bologna wygrała rozgrywki play-off i uzyskała mistrzostwo kraju, od teraz Inter zostaje nieugięty. Mecz play-off o puchar Interkontynentalny w Madrycie został rozegrany w ulewnym deszczu. Inter grał przeciwko Indepedinete Argentina i wygrał 1-0, po Buenos Aires (1-0) i na San Siro (2-0). Po regulaminowym czasie Mario Corso przesądził o wyniku spotkania, oczywiście strzelając lewą nogą. Milani, Facchetti i Domenighini unieśli do góry puchar w tryumfie. Włochy mogły czekać, ale nie za długo. W sezonie '64/65 zdobyli po raz dziewiąty mistrzostwo kraju, dokładnie jak rok wcześniej wygrywając finał Pucharu Mistrzów dziesięć dni przed końcem ligi krajowej. Po wyeliminowaniu drużyny Liverpoolu wynikiem 3-1 uzyskanym przez Corso, Peir' i Facchetti, w półfinale, w Mediolanie, przy wielkim i pasjonującym wsparciu widzów stadionu San Siro, Inter wyeliminował Benfice golem autorstwa Jair. Ale chciał więcej: kolejny raz Idependiente Argentina przegrała decydujący mecz i drugi raz Puchar Interkontynentalny należał do czarno-niebieskich. Dziesiąte mistrzostwo Włoch zostało zdobyte przez kapitana Picchi.
1971
Trener Helenio Herrera najpierw został zmieniony przez Foniego, następnie przez Heriberto Herrera, aż wreszcie przez Gianniego Invemizziego. W sezonie 1970/71 Inter sięgnął po jedenaste mistrzostwo kraju.
1980
Sezon 1979/80 przyniósł dwunaste mistrzostwo kraju. Trenerem był wtedy Bersellini. Fraizzoli zakończył karierę po wielkim sukcesie, jakim było zdobycie Pucharu Włoch.
1990
Sezon 1988/89 upłynął pod znakiem niemieckich graczy (w międzyczasie do klubu przyłączyli się Matthaeus i Brehme) wraz z: Zenga, Bergomi, Ferri, G.Baresi, A.Bianchi, Berti i Diaz. Interowi udało się zdobyć 58 punktów w 34 meczach - był to rekord w historii Mistrzostw Włoch.
1991
22 maja 1991 roku i dokładnie 26 lat po międzynarodowych sukcesach drużyny, Inter podbija Europę, pokonując drużynę z Rzymu w Pucharze UEFA. W 1994 roku następne zwycięstwo w Pucharze UEFA. Grali wtedy z klubem Casino Salzburg, który pokonali 1-0, najpierw we Wiedniu, dzięki bramce Berti, a później jeszcze raz na San Siro dzięki bramce Jonk.
1998
Ronaldo jest pierwszym graczem Interu, który został nagrodzony tytułem "Fifa World Player". Pod koniec sezonu Inter przegrał walkę o Mistrzostwo Włoch, po skandalicznym meczu z Juventusem Turyn, ale wygrali z Lazio 3-0 w Paryżu i dzięki temu zdobyli trzeci Puchar UEFA. Kilka miesięcy później w tym samym mieście, francuski gracz Interu Djorkaeff wygrał w Mistrzostwach Świata z brazylijczykiem - Ronaldo.
2000
12 kwietnia 2000 roku, Ronaldo doznał kontuzji podczas finału Pucharu Włoch z Lazio. Była to bardzo groźna kontuzja kolana. Brazylijczykowi zerwały się ścięgna w prawym kolanie. W meczu tym Ronaldo zagrał jedynie 6 minut. Nie od dziś było wiadomo że Ronaldo urodził się z wadliwym kolanem, a dokładniej ze słabymi wiązaniami tego kolana, jednak nikt nie spodziewał się że " Il Fenomeno" zerwie ścięgna. Francuski gracz Interu Laurent Blanc wygrał w Mistrzostwach Europy z Włochami.
2001
Sezon zakończył się 5 miejscem w Serie A, wyprzedzając w ostatniej chwili AC Milan. W czasie lata Ronaldo powrócił do zawodowego futbolu (przyp. tłum. po okresie rekonwalescencji). W listopadzie jeden z legendarnych graczy Interu, niezapomniany Giacinto Facchetti stał się wice prezydentem klubu. Niestety w grudniu, niespodziewanie zmarł wiceprezydent Beneamata Avv. Giuseppe Prisco dwa dni przed swoimi osiemdziesiątymi urodzinami.
2002
Inter był bliski zdobycia 14 Mistrzostwa Włoch (scudetto). Prowadził w tabeli aż do ostatniego meczu, mając punkt przewagi nad Juventusem - niestety przegrali z Lazio Rzym. Scudetto zdobyli piłkarze "starej damy" (Juventus Turyn), zaś drugie miejsce przypadło Romie. Inter zakończył sezon na trzeciej pozycji (przyp. tłum.) Podobnie jak w 1967 roku ostatni mecz mistrzostw był pechowy dla niebiesko-czarnych. Po tym sezonie odchodzi w kiepski sposób Brazylijczyk Ronaldo żegna się z klubem. Na mistrzostwach Świata Korea/Japonia 2002 to właśnie Ronaldo był postacią numer jeden, lecz chęć większych zarobków była silniejsza od miłości do klubu.
2003
W tym sezonie Inter grał dobrze od początku do końca. Był krytykowany przez wielu za fatalny styl w jakim wygrywał mecze, ale przecież liczy się zwycięstwo obojętnie w jakim stylu... W LM Inter dotarł do półfinału, gdzie rozegrał derbowy mecz z Milanem. Chociaż Inter nie przegrał w dwu meczu to nie zagrał już w finale. Sezon w serie A zakończył na pozycji wicemistrza. W okienku transferowym Inter białymi "chusteczkami żegna" niektórych piłkarz. Odszedł także Hernan Crespo, a na jego miejsce przyszedł mniej znany Julio Cruz. Moratti już zapowiada, iż po sezonie 2003/04 dojdzie do olbrzymich wzmocnień w Interze... czy dotrzyma słowa?
2004
Nerazzurri w tym roku rozczarowywali. Nie zdobyli żadnego trofeum, z pracą pożegnał się Alberto Zaccheroni, a na jego miejsce przyszedł Roberto Mancini - były szkoleniowiec Fiorentiny oraz Lazio. Do Interu zawitało wielu znanych piłkarzy z Davidsem, Veronem i Cambiasso na czele. 2004 rok był bez wątpienia rokiem Adriano. Brazylijczyk, który 21 stycznia wrócił do Interu stał się prawdziwym bożyszem wśród kibiców Nerazzurrich. Grał fenomenalnie zarówno w Interze, jak i w reprezentacji Brazylii, która głównie dzięki niemu zdobyła Puchar Konfederacji.
2005
Pierwszy rok pracy Roberto Manciniego nie przyniósł oczekiwanego przez kibiców Scudetto, jednak włoski trener na otarcie łez zdobył pierwsze od sezonu 98/98 trofeum - Puchar Włoch. W Serie A za to nie zachwyciliśmy, 3 miejsce nie było żadnym spektakularnym rezultatem, a do tego nasza ekipa ustanowiła niechlubny rekord remisów, gdyż aż 18 razy podzieliła się punktami z rywalami. Z Champions League natomiast pożegnaliśmy się na etapie ćwierćfinałów, naszym katem okazał się lokalny rywal Nerazzurrich, Ac Milan. Po sezonie z ekipą Interu szybko pożegnał się Davids, który jak dało się łatwo zauważyć nie zaliczał się do pupilków Manciniego. Inter jednak zakupił także kilku dobrych piłkarzy m. in. Luisa Figo, Waltera Samuela, Santiago Solariego, Julio Cesara i Davida Pizarro, właśnie ci gracze mieli pomóc Roberto Manciniemu i spółce w wywalczeniu 14 Scudetto.
2006
Inter zdobywa 14 Scudetto w historii. Tak naprawdę Nerazzurri kończą rozgrywki na 3 miejscu, ale splamione skandalem korupcyjnym Juventus Turyn i Ac Milan zostają zdyskwalifikowane i tytuł trafia do Interu. Do tego tytułu Nerazzurri dodali Superpuchar Włoch zdobyty w meczu z Juventusem i Puchar Włoch wywalczony po dwumeczu z As Romą. Ligę Mistrzów Inter zakończył na ćwierćfinale, co spowodowało niezadowolenie grupki kibiców zasiadających na Curva Nord. Nie pojawili się oni na San Siro na żadnym spotkaniu przełomu marca, kwietnia i maja.
2007
Inter zdobywa kolejny tytuł mistrzowski. Nerazzurri zdominowali rozgrywki włoskiej Serie A i z ogromną przewagą nad drugą w tabeli Romą zapewnili sobie końcowy sukces już na pięć kolejek przed końcem rozgrywek. Niestety dobrej gry z boisk ligowych nasi gracze nie potrafili przenieść na europejskie stadiony. Z Champions League Inter odpadł już w 1/8 finału za sprawą Valencii, która awansowała dzięki bramkom zdobytym na wyjeździe. Mancini znów poprowadził Inter do finału Pucharu Włoch, w którym po raz kolejny zmierzyliśmy się z Romą. Tym razem jednak górą byli Giallorossi.
2008
Nerazzurri zdobywają 16 Scudetto. Walka o mistrzostwo trwała do ostatniej kolejki ligowej, przed którą Inter miał 2 punkty przewagi nad As Romą. Ostatecznie Inter pokonał Ac Parmę, dzięki dwóm trafieniom Zlatana Ibrahimovica i wynik meczu Romy, nie miał żadnego znaczenia (Rzymianie zremisowali 1-1). W Lidze Mistrzów powtórzyła się sytuacja z poprzedniego roku. Nerazzurri, po dwóch porażkach z Liverpoolem, odpadli w 1/8 finału. Niepowodzeniem zakończył się też mecz o Superpuchar Włoch, który zdobyła Roma.
2009
Opiekę nad zespołem po zwolnionym Roberto Mancini przejął Jose Mourinho. Pod wodzą charyzmatycznego Portugalczyka Nerazzurri pewnie sięgnęli po 17 mistrzostwo kraju, doganiając pod względem ligowych tytułów AC Milan. Z europejskimi pucharami, zgodnie z tradycją, Inter pożegnał się na etapie 1/8 finału Ligi Mistrzów, po remisie 0:0 na San Siro i porażce 0:2 na Old Trafford z Manchesterem United. Królem strzelców Serie A został zawodnik Interu - Zlatan Ibrahimović.
2010
Przed rozpoczęciem sezonu mediolański zespół opuścił Zlatan Ibrahimović, ówcześnie największa gwiazda drużyny. Klub wzmocnili Samuel Etoo, Diego Milito, Lucio, Thiago Motta i Wesley Sneijder. Zmiany personalne w drużynie spowodowały, że sięgnęła ona po potrójną koronę, wygrywając piąty raz z rzędu rozgrywki ligowe, szósty w historii Puchar Włoch oraz sięgając po 45 latach przerwy po piłkarską Ligę Mistrzów. Po dwóch latach pracy Mediolan opuścił Jose Mourinho. 10 czerwca 2010r. jego następcą oficjalnie został Rafael Benitez.
Na początku XX wieku, Inter F. C. i Milan A. C. nie mogły brać udziału w derbach Mediolanu, co zresztą dotyczyło także innych drużyn włoskich pochodzących z tego samego miasta. W tym czasie właściwie istniał tylko klub krykieta i piłki nożnej. Jednak nocą 9 marca 1908 roku, powstał "Internazionale Football Club of Milan". Klub ten nazywał się "Internazionale, ponieważ był otwarty dla graczy wszystkich narodowości, a nie tylko dla Włochów (pierwszym kapitanem był Manktl ze Szwajcarii). W składzie drużyny znaleźli się gracze powiązani wcześniej z Milan A.C. Tak właśnie narodził się Inter. Kolorami klubu były i są nadal: złoty, czarny i niebieski.
1910
Inter po raz pierwszy zdobył mistrzostwo Włoch. Kapitanem drużyny był wtedy Virgilio Fossati, który parę lat później zginął w Pierwszej Wojnie Światowej. Jednak nawet bez jego pomocy Inter ponownie sięgnął po mistrzostwo kraju w 1920 roku.
1930
Inter zmienił swoją nazwę i herb - wprowadzone zmiany zostały zarejestrowane przez Unię Sportu w Mediolanie (Milanese Unione Sportiva). Ambrosiana (bo taką nową nazwę przyjęli) zmieniła swój wizerunek. Nowy herb - białe tło, a na nim czerwony krzyż. Niebieski i czarny zostały jednak nadal dominującymi barwami klubu, a na stadionie rozbrzmiewały okrzyki "Forza Inter!". W grudniu 1932 roku klub dostał pozwolenie na używanie nazwy "Ambrosiana - Inter" (wcześniej nazywali się tylko "Ambrosiana"). Inter zdobył po raz trzeci mistrzostwo kraju.
1934
Były to dni Giuseppe Meazza. Przyczynił się on do sukcesów włoskiej drużyny podczas Mistrzostw Świata w 1934 i 1938 roku. Inter zdobył z jego pomocą po raz czwarty mistrzostwo kraju (1938) i pierwszy raz Puchar Włoch w 1939 roku.
1940
Inter zdobywa po raz piąty mistrzostwo kraju. Od lipca 1942 roku, klubem zarządza Carlo Masseroni. Przywrócona zostaje poprzednia nazwa klubu "Internazionale", a od października 1945 roku wszyscy nazywają go po prostu "Inter".
1947
Giuseppe Meaza zdobył dla Interu 224 bramki ze wszystkich 248. Mediolan nigdy go nie zapomni. Stadion na którym obecnie gra Internazionale, został odnowiony podczas Mistrzostw Świata "Italia '90", poprzez dobudowanie trzeciego pierścienia, dzięki któremu całkowita liczba miejsc zwiększyła się do 85 000 i nazwano go jego imieniem.
1953
Pierwsza połowa lat pięćdziesiątych stała pod znakiem takich gwiazd jak Armano i "Veleno" Lorenzi, jako Duńskich Wilków, Szweda "Nack" Skoglund, Węgra bez obywatelstwa - Nyers. Wspaniały napastnik i niepokonany bramkarz Giorgio Ghezzi zwany "Kamikaze" i surowe szkolenie pod okiem Alfredo Foni dało Interowi szóste mistrzostwo kraju, a siódme w 1954 roku.
1963
W sezonie '62/63 niebiesko-czarni rozpoczęli swoją wielką erę. Menedżerem jest Angelo Moratti, trenerem Helenio Herrera, a w pierwszej linii niezapomniani: Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, Mazzola, Milani (Domenghini), Suarez, Corso. Zdobycie pierwszego miejsca w lidze oznaczało ósme z kolei mistrzostwo kraju. W 1964 roku Inter wygrał z Realem Madryt 3-1 i zdobył swój pierwszy Puchar Mistrzów. Jakkolwiek dziesięć dni później Bologna wygrała rozgrywki play-off i uzyskała mistrzostwo kraju, od teraz Inter zostaje nieugięty. Mecz play-off o puchar Interkontynentalny w Madrycie został rozegrany w ulewnym deszczu. Inter grał przeciwko Indepedinete Argentina i wygrał 1-0, po Buenos Aires (1-0) i na San Siro (2-0). Po regulaminowym czasie Mario Corso przesądził o wyniku spotkania, oczywiście strzelając lewą nogą. Milani, Facchetti i Domenighini unieśli do góry puchar w tryumfie. Włochy mogły czekać, ale nie za długo. W sezonie '64/65 zdobyli po raz dziewiąty mistrzostwo kraju, dokładnie jak rok wcześniej wygrywając finał Pucharu Mistrzów dziesięć dni przed końcem ligi krajowej. Po wyeliminowaniu drużyny Liverpoolu wynikiem 3-1 uzyskanym przez Corso, Peir' i Facchetti, w półfinale, w Mediolanie, przy wielkim i pasjonującym wsparciu widzów stadionu San Siro, Inter wyeliminował Benfice golem autorstwa Jair. Ale chciał więcej: kolejny raz Idependiente Argentina przegrała decydujący mecz i drugi raz Puchar Interkontynentalny należał do czarno-niebieskich. Dziesiąte mistrzostwo Włoch zostało zdobyte przez kapitana Picchi.
1971
Trener Helenio Herrera najpierw został zmieniony przez Foniego, następnie przez Heriberto Herrera, aż wreszcie przez Gianniego Invemizziego. W sezonie 1970/71 Inter sięgnął po jedenaste mistrzostwo kraju.
1980
Sezon 1979/80 przyniósł dwunaste mistrzostwo kraju. Trenerem był wtedy Bersellini. Fraizzoli zakończył karierę po wielkim sukcesie, jakim było zdobycie Pucharu Włoch.
1990
Sezon 1988/89 upłynął pod znakiem niemieckich graczy (w międzyczasie do klubu przyłączyli się Matthaeus i Brehme) wraz z: Zenga, Bergomi, Ferri, G.Baresi, A.Bianchi, Berti i Diaz. Interowi udało się zdobyć 58 punktów w 34 meczach - był to rekord w historii Mistrzostw Włoch.
1991
22 maja 1991 roku i dokładnie 26 lat po międzynarodowych sukcesach drużyny, Inter podbija Europę, pokonując drużynę z Rzymu w Pucharze UEFA. W 1994 roku następne zwycięstwo w Pucharze UEFA. Grali wtedy z klubem Casino Salzburg, który pokonali 1-0, najpierw we Wiedniu, dzięki bramce Berti, a później jeszcze raz na San Siro dzięki bramce Jonk.
1998
Ronaldo jest pierwszym graczem Interu, który został nagrodzony tytułem "Fifa World Player". Pod koniec sezonu Inter przegrał walkę o Mistrzostwo Włoch, po skandalicznym meczu z Juventusem Turyn, ale wygrali z Lazio 3-0 w Paryżu i dzięki temu zdobyli trzeci Puchar UEFA. Kilka miesięcy później w tym samym mieście, francuski gracz Interu Djorkaeff wygrał w Mistrzostwach Świata z brazylijczykiem - Ronaldo.
2000
12 kwietnia 2000 roku, Ronaldo doznał kontuzji podczas finału Pucharu Włoch z Lazio. Była to bardzo groźna kontuzja kolana. Brazylijczykowi zerwały się ścięgna w prawym kolanie. W meczu tym Ronaldo zagrał jedynie 6 minut. Nie od dziś było wiadomo że Ronaldo urodził się z wadliwym kolanem, a dokładniej ze słabymi wiązaniami tego kolana, jednak nikt nie spodziewał się że " Il Fenomeno" zerwie ścięgna. Francuski gracz Interu Laurent Blanc wygrał w Mistrzostwach Europy z Włochami.
2001
Sezon zakończył się 5 miejscem w Serie A, wyprzedzając w ostatniej chwili AC Milan. W czasie lata Ronaldo powrócił do zawodowego futbolu (przyp. tłum. po okresie rekonwalescencji). W listopadzie jeden z legendarnych graczy Interu, niezapomniany Giacinto Facchetti stał się wice prezydentem klubu. Niestety w grudniu, niespodziewanie zmarł wiceprezydent Beneamata Avv. Giuseppe Prisco dwa dni przed swoimi osiemdziesiątymi urodzinami.
2002
Inter był bliski zdobycia 14 Mistrzostwa Włoch (scudetto). Prowadził w tabeli aż do ostatniego meczu, mając punkt przewagi nad Juventusem - niestety przegrali z Lazio Rzym. Scudetto zdobyli piłkarze "starej damy" (Juventus Turyn), zaś drugie miejsce przypadło Romie. Inter zakończył sezon na trzeciej pozycji (przyp. tłum.) Podobnie jak w 1967 roku ostatni mecz mistrzostw był pechowy dla niebiesko-czarnych. Po tym sezonie odchodzi w kiepski sposób Brazylijczyk Ronaldo żegna się z klubem. Na mistrzostwach Świata Korea/Japonia 2002 to właśnie Ronaldo był postacią numer jeden, lecz chęć większych zarobków była silniejsza od miłości do klubu.
2003
W tym sezonie Inter grał dobrze od początku do końca. Był krytykowany przez wielu za fatalny styl w jakim wygrywał mecze, ale przecież liczy się zwycięstwo obojętnie w jakim stylu... W LM Inter dotarł do półfinału, gdzie rozegrał derbowy mecz z Milanem. Chociaż Inter nie przegrał w dwu meczu to nie zagrał już w finale. Sezon w serie A zakończył na pozycji wicemistrza. W okienku transferowym Inter białymi "chusteczkami żegna" niektórych piłkarz. Odszedł także Hernan Crespo, a na jego miejsce przyszedł mniej znany Julio Cruz. Moratti już zapowiada, iż po sezonie 2003/04 dojdzie do olbrzymich wzmocnień w Interze... czy dotrzyma słowa?
2004
Nerazzurri w tym roku rozczarowywali. Nie zdobyli żadnego trofeum, z pracą pożegnał się Alberto Zaccheroni, a na jego miejsce przyszedł Roberto Mancini - były szkoleniowiec Fiorentiny oraz Lazio. Do Interu zawitało wielu znanych piłkarzy z Davidsem, Veronem i Cambiasso na czele. 2004 rok był bez wątpienia rokiem Adriano. Brazylijczyk, który 21 stycznia wrócił do Interu stał się prawdziwym bożyszem wśród kibiców Nerazzurrich. Grał fenomenalnie zarówno w Interze, jak i w reprezentacji Brazylii, która głównie dzięki niemu zdobyła Puchar Konfederacji.
2005
Pierwszy rok pracy Roberto Manciniego nie przyniósł oczekiwanego przez kibiców Scudetto, jednak włoski trener na otarcie łez zdobył pierwsze od sezonu 98/98 trofeum - Puchar Włoch. W Serie A za to nie zachwyciliśmy, 3 miejsce nie było żadnym spektakularnym rezultatem, a do tego nasza ekipa ustanowiła niechlubny rekord remisów, gdyż aż 18 razy podzieliła się punktami z rywalami. Z Champions League natomiast pożegnaliśmy się na etapie ćwierćfinałów, naszym katem okazał się lokalny rywal Nerazzurrich, Ac Milan. Po sezonie z ekipą Interu szybko pożegnał się Davids, który jak dało się łatwo zauważyć nie zaliczał się do pupilków Manciniego. Inter jednak zakupił także kilku dobrych piłkarzy m. in. Luisa Figo, Waltera Samuela, Santiago Solariego, Julio Cesara i Davida Pizarro, właśnie ci gracze mieli pomóc Roberto Manciniemu i spółce w wywalczeniu 14 Scudetto.
2006
Inter zdobywa 14 Scudetto w historii. Tak naprawdę Nerazzurri kończą rozgrywki na 3 miejscu, ale splamione skandalem korupcyjnym Juventus Turyn i Ac Milan zostają zdyskwalifikowane i tytuł trafia do Interu. Do tego tytułu Nerazzurri dodali Superpuchar Włoch zdobyty w meczu z Juventusem i Puchar Włoch wywalczony po dwumeczu z As Romą. Ligę Mistrzów Inter zakończył na ćwierćfinale, co spowodowało niezadowolenie grupki kibiców zasiadających na Curva Nord. Nie pojawili się oni na San Siro na żadnym spotkaniu przełomu marca, kwietnia i maja.
2007
Inter zdobywa kolejny tytuł mistrzowski. Nerazzurri zdominowali rozgrywki włoskiej Serie A i z ogromną przewagą nad drugą w tabeli Romą zapewnili sobie końcowy sukces już na pięć kolejek przed końcem rozgrywek. Niestety dobrej gry z boisk ligowych nasi gracze nie potrafili przenieść na europejskie stadiony. Z Champions League Inter odpadł już w 1/8 finału za sprawą Valencii, która awansowała dzięki bramkom zdobytym na wyjeździe. Mancini znów poprowadził Inter do finału Pucharu Włoch, w którym po raz kolejny zmierzyliśmy się z Romą. Tym razem jednak górą byli Giallorossi.
2008
Nerazzurri zdobywają 16 Scudetto. Walka o mistrzostwo trwała do ostatniej kolejki ligowej, przed którą Inter miał 2 punkty przewagi nad As Romą. Ostatecznie Inter pokonał Ac Parmę, dzięki dwóm trafieniom Zlatana Ibrahimovica i wynik meczu Romy, nie miał żadnego znaczenia (Rzymianie zremisowali 1-1). W Lidze Mistrzów powtórzyła się sytuacja z poprzedniego roku. Nerazzurri, po dwóch porażkach z Liverpoolem, odpadli w 1/8 finału. Niepowodzeniem zakończył się też mecz o Superpuchar Włoch, który zdobyła Roma.
2009
Opiekę nad zespołem po zwolnionym Roberto Mancini przejął Jose Mourinho. Pod wodzą charyzmatycznego Portugalczyka Nerazzurri pewnie sięgnęli po 17 mistrzostwo kraju, doganiając pod względem ligowych tytułów AC Milan. Z europejskimi pucharami, zgodnie z tradycją, Inter pożegnał się na etapie 1/8 finału Ligi Mistrzów, po remisie 0:0 na San Siro i porażce 0:2 na Old Trafford z Manchesterem United. Królem strzelców Serie A został zawodnik Interu - Zlatan Ibrahimović.
2010
Przed rozpoczęciem sezonu mediolański zespół opuścił Zlatan Ibrahimović, ówcześnie największa gwiazda drużyny. Klub wzmocnili Samuel Etoo, Diego Milito, Lucio, Thiago Motta i Wesley Sneijder. Zmiany personalne w drużynie spowodowały, że sięgnęła ona po potrójną koronę, wygrywając piąty raz z rzędu rozgrywki ligowe, szósty w historii Puchar Włoch oraz sięgając po 45 latach przerwy po piłkarską Ligę Mistrzów. Po dwóch latach pracy Mediolan opuścił Jose Mourinho. 10 czerwca 2010r. jego następcą oficjalnie został Rafael Benitez.
Historia założenia klubu
FC Inter został założony 9 marca 1908 roku przez grupę działaczy innego zespołu z Mediolanu - "Milan Cricket and Football Club", dzisiaj zwanego AC Milan. Tego dnia kilku włoskich i szwajcarskich przedstawicieli AC Milanu postanowiło podczas spotkanie w jednej z restauracji zbuntować się przeciwko dominacji Włochów w ich zespole i złamać tą zasadę zakładając nowy, własny zespół, który nazwali Internazionale(tłum. międzynarodowy). Głównym założeniem nowo powstałej drużyny od początku jej istnienia była otwartość dla zagranicznych piłkarzy, którzy praktycznie każdego roku znajdowali się w kadrze Interu. Pierwszym przydomkiem drużyny założonej w 1908 roku w mediolańskim dialekcie był "La Beneamata" - "umiłowany".
Najbardziej aktywnym malarzem w przygotowywaniu pierwszego herbu Interu był Giorgio Muggiani, który wykonał okrągły symbol klubu składający się z dwóch kół - niebieskiego, a w nim czarnego, obydwa kolory otoczone były barwą złotą. W środku także na złotym tle znajdowały się białe litery - FCIM, co znaczyło International Football Club Milan(Międzynarodowy Piłkarski Zespół Mediolan).
"Poniżej wymienieni gentelmani zebrali się dzisiejszego popołudnia w celu założenia nowego klubu. Na spotkaniu obecni byli: G.Muggianiego, Bossarda, Lany, Bertoloniego, De Olma, Hintermanna Enrico, Hintermann Arturo, Hintermann Carlo, Dell'Oro Pietro, Rietmanna Ugo, Hansa, Voelkela, Maner Wipfa, Ardussi Carlo. Po zakońćzeniu krótkiej dyskusji na temat nowej drużyny Pan Muggiani zaproponował skład tymczasowego zarządu klubowego, jaki miał rozpocząć swoją działalność na pierwszym posiedzeniu, które było zaplanowane na środę 11 marca, Zdecydowano się jednak odłożyć wybór Prezydenta i vice-Prezydenta. Propozycja tymczasowego zarządu wyglądała następująco: G.Muggiani - sekretarz; De Olma - dyrektor ds. finansów; Rietmann Hans - ekonomik; doradcami zostali Dell'Oro Pietro i Paramithiotti... Muggiani zaproponował także nazwisko honorowego członka zarządu - Bosisio, sekretarza Włoskiej Federacji Piłkarskiej. Członkowie spotkania zaakceptowali wybór zarządu tymczasowego, a za oficjalną nazwę klubu przyjęto Foot-Ball Club Internazionale Milano. Spotkanie zostało zakończone około godziny 23.30."
Początkowo nowy klub miał nosić nazwę "Milano", jednak ze względu na znaczące podobieństwo do nazwy już istniejącego Milanu działacze zdecydowali się nadać swojemu zespołowi nazwe zgodną z programem działania polegającym na otwartości do piłkarzy zagranicznych - Internazionale.
Pierwszym prezydentem Interu został Giovanni Paramithiotti, podczas gdy na trenera wybrano Virgillio Fossatiego - kapitana drużyny, który niestety zginął kilka lat później podczas I Wojny Światowej.
Najbardziej aktywnym malarzem w przygotowywaniu pierwszego herbu Interu był Giorgio Muggiani, który wykonał okrągły symbol klubu składający się z dwóch kół - niebieskiego, a w nim czarnego, obydwa kolory otoczone były barwą złotą. W środku także na złotym tle znajdowały się białe litery - FCIM, co znaczyło International Football Club Milan(Międzynarodowy Piłkarski Zespół Mediolan). "Poniżej wymienieni gentelmani zebrali się dzisiejszego popołudnia w celu założenia nowego klubu. Na spotkaniu obecni byli: G.Muggianiego, Bossarda, Lany, Bertoloniego, De Olma, Hintermanna Enrico, Hintermann Arturo, Hintermann Carlo, Dell'Oro Pietro, Rietmanna Ugo, Hansa, Voelkela, Maner Wipfa, Ardussi Carlo. Po zakońćzeniu krótkiej dyskusji na temat nowej drużyny Pan Muggiani zaproponował skład tymczasowego zarządu klubowego, jaki miał rozpocząć swoją działalność na pierwszym posiedzeniu, które było zaplanowane na środę 11 marca, Zdecydowano się jednak odłożyć wybór Prezydenta i vice-Prezydenta. Propozycja tymczasowego zarządu wyglądała następująco: G.Muggiani - sekretarz; De Olma - dyrektor ds. finansów; Rietmann Hans - ekonomik; doradcami zostali Dell'Oro Pietro i Paramithiotti... Muggiani zaproponował także nazwisko honorowego członka zarządu - Bosisio, sekretarza Włoskiej Federacji Piłkarskiej. Członkowie spotkania zaakceptowali wybór zarządu tymczasowego, a za oficjalną nazwę klubu przyjęto Foot-Ball Club Internazionale Milano. Spotkanie zostało zakończone około godziny 23.30."
Początkowo nowy klub miał nosić nazwę "Milano", jednak ze względu na znaczące podobieństwo do nazwy już istniejącego Milanu działacze zdecydowali się nadać swojemu zespołowi nazwe zgodną z programem działania polegającym na otwartości do piłkarzy zagranicznych - Internazionale.
Pierwszym prezydentem Interu został Giovanni Paramithiotti, podczas gdy na trenera wybrano Virgillio Fossatiego - kapitana drużyny, który niestety zginął kilka lat później podczas I Wojny Światowej.
Subskrybuj:
Posty (Atom)