Ważne wydarzenia w histori klubu

1908
Na początku XX wieku, Inter F. C. i Milan A. C. nie mogły brać udziału w derbach Mediolanu, co zresztą dotyczyło także innych drużyn włoskich pochodzących z tego samego miasta. W tym czasie właściwie istniał tylko klub krykieta i piłki nożnej. Jednak nocą 9 marca 1908 roku, powstał "Internazionale Football Club of Milan". Klub ten nazywał się "Internazionale, ponieważ był otwarty dla graczy wszystkich narodowości, a nie tylko dla Włochów (pierwszym kapitanem był Manktl ze Szwajcarii). W składzie drużyny znaleźli się gracze powiązani wcześniej z Milan A.C. Tak właśnie narodził się Inter. Kolorami klubu były i są nadal: złoty, czarny i niebieski.

1910
Inter po raz pierwszy zdobył mistrzostwo Włoch. Kapitanem drużyny był wtedy Virgilio Fossati, który parę lat później zginął w Pierwszej Wojnie Światowej. Jednak nawet bez jego pomocy Inter ponownie sięgnął po mistrzostwo kraju w 1920 roku.

1930
Inter zmienił swoją nazwę i herb - wprowadzone zmiany zostały zarejestrowane przez Unię Sportu w Mediolanie (Milanese Unione Sportiva). Ambrosiana (bo taką nową nazwę przyjęli) zmieniła swój wizerunek. Nowy herb - białe tło, a na nim czerwony krzyż. Niebieski i czarny zostały jednak nadal dominującymi barwami klubu, a na stadionie rozbrzmiewały okrzyki "Forza Inter!". W grudniu 1932 roku klub dostał pozwolenie na używanie nazwy "Ambrosiana - Inter" (wcześniej nazywali się tylko "Ambrosiana"). Inter zdobył po raz trzeci mistrzostwo kraju.

1934
Były to dni Giuseppe Meazza. Przyczynił się on do sukcesów włoskiej drużyny podczas Mistrzostw Świata w 1934 i 1938 roku. Inter zdobył z jego pomocą po raz czwarty mistrzostwo kraju (1938) i pierwszy raz Puchar Włoch w 1939 roku.

1940
Inter zdobywa po raz piąty mistrzostwo kraju. Od lipca 1942 roku, klubem zarządza Carlo Masseroni. Przywrócona zostaje poprzednia nazwa klubu "Internazionale", a od października 1945 roku wszyscy nazywają go po prostu "Inter".

1947
Giuseppe Meaza zdobył dla Interu 224 bramki ze wszystkich 248. Mediolan nigdy go nie zapomni. Stadion na którym obecnie gra Internazionale, został odnowiony podczas Mistrzostw Świata "Italia '90", poprzez dobudowanie trzeciego pierścienia, dzięki któremu całkowita liczba miejsc zwiększyła się do 85 000 i nazwano go jego imieniem.

1953
Pierwsza połowa lat pięćdziesiątych stała pod znakiem takich gwiazd jak Armano i "Veleno" Lorenzi, jako Duńskich Wilków, Szweda "Nack" Skoglund, Węgra bez obywatelstwa - Nyers. Wspaniały napastnik i niepokonany bramkarz Giorgio Ghezzi zwany "Kamikaze" i surowe szkolenie pod okiem Alfredo Foni dało Interowi szóste mistrzostwo kraju, a siódme w 1954 roku.

1963
W sezonie '62/63 niebiesko-czarni rozpoczęli swoją wielką erę. Menedżerem jest Angelo Moratti, trenerem Helenio Herrera, a w pierwszej linii niezapomniani: Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, Mazzola, Milani (Domenghini), Suarez, Corso. Zdobycie pierwszego miejsca w lidze oznaczało ósme z kolei mistrzostwo kraju. W 1964 roku Inter wygrał z Realem Madryt 3-1 i zdobył swój pierwszy Puchar Mistrzów. Jakkolwiek dziesięć dni później Bologna wygrała rozgrywki play-off i uzyskała mistrzostwo kraju, od teraz Inter zostaje nieugięty. Mecz play-off o puchar Interkontynentalny w Madrycie został rozegrany w ulewnym deszczu. Inter grał przeciwko Indepedinete Argentina i wygrał 1-0, po Buenos Aires (1-0) i na San Siro (2-0). Po regulaminowym czasie Mario Corso przesądził o wyniku spotkania, oczywiście strzelając lewą nogą. Milani, Facchetti i Domenighini unieśli do góry puchar w tryumfie. Włochy mogły czekać, ale nie za długo. W sezonie '64/65 zdobyli po raz dziewiąty mistrzostwo kraju, dokładnie jak rok wcześniej wygrywając finał Pucharu Mistrzów dziesięć dni przed końcem ligi krajowej. Po wyeliminowaniu drużyny Liverpoolu wynikiem 3-1 uzyskanym przez Corso, Peir' i Facchetti, w półfinale, w Mediolanie, przy wielkim i pasjonującym wsparciu widzów stadionu San Siro, Inter wyeliminował Benfice golem autorstwa Jair. Ale chciał więcej: kolejny raz Idependiente Argentina przegrała decydujący mecz i drugi raz Puchar Interkontynentalny należał do czarno-niebieskich. Dziesiąte mistrzostwo Włoch zostało zdobyte przez kapitana Picchi.

1971
Trener Helenio Herrera najpierw został zmieniony przez Foniego, następnie przez Heriberto Herrera, aż wreszcie przez Gianniego Invemizziego. W sezonie 1970/71 Inter sięgnął po jedenaste mistrzostwo kraju.

1980
Sezon 1979/80 przyniósł dwunaste mistrzostwo kraju. Trenerem był wtedy Bersellini. Fraizzoli zakończył karierę po wielkim sukcesie, jakim było zdobycie Pucharu Włoch.

1990
Sezon 1988/89 upłynął pod znakiem niemieckich graczy (w międzyczasie do klubu przyłączyli się Matthaeus i Brehme) wraz z: Zenga, Bergomi, Ferri, G.Baresi, A.Bianchi, Berti i Diaz. Interowi udało się zdobyć 58 punktów w 34 meczach - był to rekord w historii Mistrzostw Włoch.

1991
22 maja 1991 roku i dokładnie 26 lat po międzynarodowych sukcesach drużyny, Inter podbija Europę, pokonując drużynę z Rzymu w Pucharze UEFA. W 1994 roku następne zwycięstwo w Pucharze UEFA. Grali wtedy z klubem Casino Salzburg, który pokonali 1-0, najpierw we Wiedniu, dzięki bramce Berti, a później jeszcze raz na San Siro dzięki bramce Jonk.

1998
Ronaldo jest pierwszym graczem Interu, który został nagrodzony tytułem "Fifa World Player". Pod koniec sezonu Inter przegrał walkę o Mistrzostwo Włoch, po skandalicznym meczu z Juventusem Turyn, ale wygrali z Lazio 3-0 w Paryżu i dzięki temu zdobyli trzeci Puchar UEFA. Kilka miesięcy później w tym samym mieście, francuski gracz Interu Djorkaeff wygrał w Mistrzostwach Świata z brazylijczykiem - Ronaldo.

2000
12 kwietnia 2000 roku, Ronaldo doznał kontuzji podczas finału Pucharu Włoch z Lazio. Była to bardzo groźna kontuzja kolana. Brazylijczykowi zerwały się ścięgna w prawym kolanie. W meczu tym Ronaldo zagrał jedynie 6 minut. Nie od dziś było wiadomo że Ronaldo urodził się z wadliwym kolanem, a dokładniej ze słabymi wiązaniami tego kolana, jednak nikt nie spodziewał się że " Il Fenomeno" zerwie ścięgna. Francuski gracz Interu Laurent Blanc wygrał w Mistrzostwach Europy z Włochami.

2001
Sezon zakończył się 5 miejscem w Serie A, wyprzedzając w ostatniej chwili AC Milan. W czasie lata Ronaldo powrócił do zawodowego futbolu (przyp. tłum. po okresie rekonwalescencji). W listopadzie jeden z legendarnych graczy Interu, niezapomniany Giacinto Facchetti stał się wice prezydentem klubu. Niestety w grudniu, niespodziewanie zmarł wiceprezydent Beneamata Avv. Giuseppe Prisco dwa dni przed swoimi osiemdziesiątymi urodzinami.

2002
Inter był bliski zdobycia 14 Mistrzostwa Włoch (scudetto). Prowadził w tabeli aż do ostatniego meczu, mając punkt przewagi nad Juventusem - niestety przegrali z Lazio Rzym. Scudetto zdobyli piłkarze "starej damy" (Juventus Turyn), zaś drugie miejsce przypadło Romie. Inter zakończył sezon na trzeciej pozycji (przyp. tłum.) Podobnie jak w 1967 roku ostatni mecz mistrzostw był pechowy dla niebiesko-czarnych. Po tym sezonie odchodzi w kiepski sposób Brazylijczyk Ronaldo żegna się z klubem. Na mistrzostwach Świata Korea/Japonia 2002 to właśnie Ronaldo był postacią numer jeden, lecz chęć większych zarobków była silniejsza od miłości do klubu.

2003
W tym sezonie Inter grał dobrze od początku do końca. Był krytykowany przez wielu za fatalny styl w jakim wygrywał mecze, ale przecież liczy się zwycięstwo obojętnie w jakim stylu... W LM Inter dotarł do półfinału, gdzie rozegrał derbowy mecz z Milanem. Chociaż Inter nie przegrał w dwu meczu to nie zagrał już w finale. Sezon w serie A zakończył na pozycji wicemistrza. W okienku transferowym Inter białymi "chusteczkami żegna" niektórych piłkarz. Odszedł także Hernan Crespo, a na jego miejsce przyszedł mniej znany Julio Cruz. Moratti już zapowiada, iż po sezonie 2003/04 dojdzie do olbrzymich wzmocnień w Interze... czy dotrzyma słowa?

2004
Nerazzurri w tym roku rozczarowywali. Nie zdobyli żadnego trofeum, z pracą pożegnał się Alberto Zaccheroni, a na jego miejsce przyszedł Roberto Mancini - były szkoleniowiec Fiorentiny oraz Lazio. Do Interu zawitało wielu znanych piłkarzy z Davidsem, Veronem i Cambiasso na czele. 2004 rok był bez wątpienia rokiem Adriano. Brazylijczyk, który 21 stycznia wrócił do Interu stał się prawdziwym bożyszem wśród kibiców Nerazzurrich. Grał fenomenalnie zarówno w Interze, jak i w reprezentacji Brazylii, która głównie dzięki niemu zdobyła Puchar Konfederacji.

2005
Pierwszy rok pracy Roberto Manciniego nie przyniósł oczekiwanego przez kibiców Scudetto, jednak włoski trener na otarcie łez zdobył pierwsze od sezonu 98/98 trofeum - Puchar Włoch. W Serie A za to nie zachwyciliśmy, 3 miejsce nie było żadnym spektakularnym rezultatem, a do tego nasza ekipa ustanowiła niechlubny rekord remisów, gdyż aż 18 razy podzieliła się punktami z rywalami. Z Champions League natomiast pożegnaliśmy się na etapie ćwierćfinałów, naszym katem okazał się lokalny rywal Nerazzurrich, Ac Milan. Po sezonie z ekipą Interu szybko pożegnał się Davids, który jak dało się łatwo zauważyć nie zaliczał się do pupilków Manciniego. Inter jednak zakupił także kilku dobrych piłkarzy m. in. Luisa Figo, Waltera Samuela, Santiago Solariego, Julio Cesara i Davida Pizarro, właśnie ci gracze mieli pomóc Roberto Manciniemu i spółce w wywalczeniu 14 Scudetto.

2006
Inter zdobywa 14 Scudetto w historii. Tak naprawdę Nerazzurri kończą rozgrywki na 3 miejscu, ale splamione skandalem korupcyjnym Juventus Turyn i Ac Milan zostają zdyskwalifikowane i tytuł trafia do Interu. Do tego tytułu Nerazzurri dodali Superpuchar Włoch zdobyty w meczu z Juventusem i Puchar Włoch wywalczony po dwumeczu z As Romą. Ligę Mistrzów Inter zakończył na ćwierćfinale, co spowodowało niezadowolenie grupki kibiców zasiadających na Curva Nord. Nie pojawili się oni na San Siro na żadnym spotkaniu przełomu marca, kwietnia i maja.

2007
Inter zdobywa kolejny tytuł mistrzowski. Nerazzurri zdominowali rozgrywki włoskiej Serie A i z ogromną przewagą nad drugą w tabeli Romą zapewnili sobie końcowy sukces już na pięć kolejek przed końcem rozgrywek. Niestety dobrej gry z boisk ligowych nasi gracze nie potrafili przenieść na europejskie stadiony. Z Champions League Inter odpadł już w 1/8 finału za sprawą Valencii, która awansowała dzięki bramkom zdobytym na wyjeździe. Mancini znów poprowadził Inter do finału Pucharu Włoch, w którym po raz kolejny zmierzyliśmy się z Romą. Tym razem jednak górą byli Giallorossi.

2008
Nerazzurri zdobywają 16 Scudetto. Walka o mistrzostwo trwała do ostatniej kolejki ligowej, przed którą Inter miał 2 punkty przewagi nad As Romą. Ostatecznie Inter pokonał Ac Parmę, dzięki dwóm trafieniom Zlatana Ibrahimovica i wynik meczu Romy, nie miał żadnego znaczenia (Rzymianie zremisowali 1-1). W Lidze Mistrzów powtórzyła się sytuacja z poprzedniego roku. Nerazzurri, po dwóch porażkach z Liverpoolem, odpadli w 1/8 finału. Niepowodzeniem zakończył się też mecz o Superpuchar Włoch, który zdobyła Roma.

2009
Opiekę nad zespołem po zwolnionym Roberto Mancini przejął Jose Mourinho. Pod wodzą charyzmatycznego Portugalczyka Nerazzurri pewnie sięgnęli po 17 mistrzostwo kraju, doganiając pod względem ligowych tytułów AC Milan. Z europejskimi pucharami, zgodnie z tradycją, Inter pożegnał się na etapie 1/8 finału Ligi Mistrzów, po remisie 0:0 na San Siro i porażce 0:2 na Old Trafford z Manchesterem United. Królem strzelców Serie A został zawodnik Interu - Zlatan Ibrahimović.

2010
Przed rozpoczęciem sezonu mediolański zespół opuścił Zlatan Ibrahimović, ówcześnie największa gwiazda drużyny. Klub wzmocnili Samuel Etoo, Diego Milito, Lucio, Thiago Motta i Wesley Sneijder. Zmiany personalne w drużynie spowodowały, że sięgnęła ona po potrójną koronę, wygrywając piąty raz z rzędu rozgrywki ligowe, szósty w historii Puchar Włoch oraz sięgając po 45 latach przerwy po piłkarską Ligę Mistrzów. Po dwóch latach pracy Mediolan opuścił Jose Mourinho. 10 czerwca 2010r. jego następcą oficjalnie został Rafael Benitez.